Crufts 2016 deel 4 (14-3-2016)

Het zit er weer op. De dagen zijn voorbij gevlogen. Vandaag vertrekken we weer naar Holland. We beginnen de dag met een stevig Engels ontbijt. Onder het eten krijg ik een berichtje van Petra dat Justin ziek is geworden, we spreken af dat we de heren nog deze dag ophalen als we weer in Nederland zijn, het was de bedoeling dat ze nog een nachtje zouden blijven maar we gooien nu de planning om, het zal dus weer een erg lange dag worden.

Het Engels ontbijt vult de maag goed.

Ik haal de hele auto leeg en pak hem opnieuw in. Nu we de heren vannacht weer ophalen brengen we Joyce en haar moeder thuis, dat is in de buurt van Grootegast. Al onze spullen dus voor onder in de bus en de bagage van Joyce achterin , zodat ik die er zo uit kan halen. Het was even passen en meten want we gingen met meer dingen terug dan we gekomen waren maar uiteindelijk paste het er allemaal in. We nemen afscheid van Christine en haar familie en iets na 10 uur beginnen we aan onze reis terug.

Alles klaar voor vertrek.

Nog even de tank volgooien in Birmingham en dan rijden we zonder op onthoud door naar Folkstone, onderweg even een stop voor een bak koffie maar verder gas op de plank.

Wachten voor de boarding naar de treinen.

Trein U die moesten we hebben. Vertrek 15.20 Engelse tijd.dat is dan omgerekend 16.20 Nederlandse tijd  plus de drie kwartier reis tijd onder het kanaal dan is het 6 uur als we aan de andere kant zijn.

We rijden op naar de trein, ik maak wat foto's van de terminals.

De sporen.

Het laatste beeld wat je ziet van Engeland, het witte paard in de heuvels. Als je uit Frankrijk aan komt is het het eerste wat je ziet.

Naar de trein.

Wachten tot we de wagon in mogen,

Dit is een wagon voor personen auto's, het is een dubbel dek. Er staan twee lagen auto's in.

De wagon voor de bussen .

We moesten door heel wat stellen heen rijden voordat we in de eerste wagon stonden.

Alin stapt weer uit en doet de achter deuren weer open, dit keer hadden we een enorme eikel van een medewerker van de tunnel, hij deed moeilijk en was alleen maar aan het zeuren, we zouden een hond te veel mee hebben en er niet voor betaald hebben, constant kwam hij weer langs om te zeiken, uiteindelijk kwam hij met hangende pootjes nogmaals langs, hij had navraag gedaan en alles bleek wel in orde te zijn. Excuses voor zijn gedrag heeft hij niet aangeboden, er gaat dus nog een pittge mail naar de Eurostar maatschappij.

De honden kregen van al dat gezeik niets mee , die lagen weer heerlijk in een diepe slaap.

Alin stapt achter het stuur en tegen zes uur hebben we weer licht. Links op de foto is duidelijk te zien hoe de beveiliging van de tunnels nu is, meters hoge hekwerken en allemaal prikkeldraad.

Ik maak mijn nestje achterin en val in een diepe slaap.

De reis door Frankrijk krijg ik niks van mee, halverwege Belgie wordt ik weer wakker. Als we de Nederlandse grens passeren gaan we nog even wat eten bij de grote gele M.

 

Ik stap weer achter het stuur en we rijden door naar Munein. Het is tegen elfen als we Joyce en haar moeder weer veilig thuis afleveren.. Spullen uit de auto en wij rijden verder naar Grootegast om Justin en Dylan op te pikken. De heren waren blij ons weer te zien, Justin was nog wat zwakjes. Hij had medicatie gekregen van de dierenarts en dan moest het herstel wel weer komen.  We bedanken Petra voor de goede zorgen, hebben nog een speeltje voor Ayla en Adyra en gaan dan door naar Westerbork. Dylan komt direct bij Michael in de bench, Justin komt bij Alin op schoot. Achter in brommen ze even maar na vijf minuten is het weer stil achterin. Het loopt tegen kwart voor twee dinsdag morgen dat ik de bus weer bij ons op de oprit zet. De reis zat er op. Het was een hele lange dag. Moe gaan we naar bed, maar direct slapen wil niet, je bent over je slaap heen. De klap die kwam pas in de loop van de dag.

 

Zo eindigde ons avontuur Crufts 2016. Een reis waar we lang naar hebben uitgekeken ,zal nu een reis worden waar we lang met veel genoegen aan terug denken.

 

Crufts 2016 deel 3 (13-3-2016)

                                                         The Hound day.

 

En zo zaten we alweer op de vierde dag van de Crufts, tevens de laatste dag maar voor ons de belangrijkste dag. De dag die voor ons de boeken in zou gaan als de laatste show dag van Michael, na een show carriere van 10 jaar, die begon in 2006, zou hij vandaag zijn laatste show lopen. Wat 10 jaar geleden begon met een Clubshow in Veendam eindigde nu op de grootste show ter wereld de Crufts, de droom voor elke honden handler om daar ooit te hebben mogen staan. De afgelopen 10 jaar bracht ons veel, heel Europa zijn we door gereisd samen met honden vrienden, we hebben veel gestreden , veel gelachen, veel beleefd maar boven al heel veel genoten.  Vele andere reuen heeft Michael tegen mogen strijden maar als 1 van de laatsten bleef hij over. Het plezier in de ring dat heeft hij nog steeds en hij kan de strijd met de jeugd nog steeds aan, dat bewees hij de laatste twee jaar wel op de Winner show in Amsterdam. Maar toch komt er dan de tijd dat je zegt nu is het klaar. Dat je een tijdperk mag afsluiten als veteraan op Crufts dat is helemaal geweldig, een droom voor ons kwam uit.

 

De wekker ging vroeg, heel vroeg dit keer. Om vijf uur stond ik naast mijn bed. Het was D day, The Final, de dag van Michael zijn laatste show. Vandaag was de dag waar we heel lang naar hadden uitgekeken, De Hound dag op Crufts 2016. De beagle veteranen werden als eerste gekeurd om 8 uur s morgens. We hadden in ons hoofd om rond 7 uur in de hallen te zijn. Dan hadden we nog mooie de tijd om Michael klaar te maken.

 

Er waren 12 veteranen reuen ingeschreven. 1 ervan was Michael zijn neef Frodo. Twee beagle veteranen uit Nederland gingen de strijd aan tegen de rest.

 

Michael zat goed in zijn vel, zijn blessure lijkt te zijn verdwenen. De shockwave therapie heeft goed uitgepakt.

De oudjes gaan de ring in, eigenlijk is het jammer dat ze de veteranen als eerste showen, er is dan bijna nog geen publiek. Voor de honden die hun sporen in de show zo verdient hebben is dat eigenlijk een beetje oneerbiedig.  Michael had er zin in en stond fantastisch.

Zijn fans waren er ook. Tineke  de eigenaar van Michael zijn oudere zus Blue en zijn nest zus Red. En fokker Petra, ze zat trots langs de ring te genieten van de oude heren. 1 Muskoka en 1 Roepers veteraan die uit een Muskoka komt dan mag je als fokker terecht trots zijn.

Het lopen ging ook prima, heb er geen foto's van omdat ik er dit keer een filmpje van heb gemaakt, Michael zijn laatste ronden op het groene tapijt dat moest op film worden vast gelegd.
Na dat Michael zich van zijn beste kant had laten zien was het weer tijd voor een stukje ontspanning, de gebruikelijke High Five was er ook weer tussen Mike en Alinda.

Nog meer fans. Isabella, de eigenaar van Max from Muskoka Dream's. Michael en Max hebben jaren samen gestreden op de vele shows. En samen vele prijzen gepakt. Altijd was er de onderlinge strijd tussen de beagle heren maar de band tussen de eigenaren was altijd goed, wederzijds respect en successen werden elkaar gegund. Vorig jaar heeft Max afscheid genomen van de show en dit jaar dan Michael. Een gouden generatie heeft  nu afscheid genomen dat zorgt toch voor emotionele momenten.

De keurmeester maakt een selectie van 5 en zowel Michael als Frodo  zitten er bij. Wat was dit mooi. Geselecteerd bij de besten op Crufts.

Frodo wordt 4e en Michael wordt 5e. Een fantastische prestatie. Voor de geplaatste veteranen is er de traditie dat ze een worst krijgen. Nou Michael had hem als eerste op, hoe zo veteraan.

Het was een emotioneel moment om Michael daar te zien staan. Een droom kwam uit, geplaats worden bij de beste vijf op Crufts. Wat waren we trots op hem.

Michael gaat in de bench bij Elwood en mag rusten. Mango zit er weer als body guard voor.

Het bewijs van plaatsing,  Very Highly  Commended.

Bij de beagle teven veteranen stond  Christine met Dallida From Muskoka  Dream's

Ook dalli deed het keurig maar helaas werden ze neit geselecteerd.

En net als neef Michael is ook Dalli een echte knuffel veteraan.

Heel veel mensen vielen voor haar zachte uitdrukking.

Nu we klaar waren hadden we even tijd voor een ander iets. We hadden van Pam de papieren gekregen om de prijs voor Top stud dog van Sputnick, Mango zijn zoon , op te halen. Sputnick is afgelopen zomer plotseling overleden. Toen Alinda met het rozet en de bokaal bij de bench kwam spelde ik het rozet vast aan Mango zijn tuig. De bokaal voor hem op de grond en maakte er een foto van. Zowel Alin als ik stonden met tranen in de ogen dit deed zo veel pijn, het verlies van Sputnick veel te jong is hij heen gegaan , maar wat heeft hij veel goeds gedaan voor het Hamilton ras in Engeland. Jammer dat er nog steeds zoveel haat en nijd is en dat de successen van Mango zijn nakomelingen nog steeds door enkele personen worden afgekraakt.

We maakten kennis met Mango zijn achter achter klein zoon Gunner. Gunner is geboren in Polen en door bemiddeling van mij is hij nu in Engeland terecht gekomen bij de Sufayre Hamilton kennel.

Een prachtige jonge reu.

Mango als stam oudste tussen een aantal van zijn kleinkinderen

Gunner stapte in de voetsporen van zijn legendarische overgrootvader. Mango werd in 2008 Best puppy in Breed op de Crufts, Gunner werd dat in 2016. Hoe trots kun je zijn, we hebben een heel klein aandeel in dit mooie resultaat.

 

Enkele van Mango zijn klein dochters waren ook aanwezig  en deden het ook prima, ze wonnen hun klasse of stonden bij de eerste drie.

 

Beste teef van de dag werd een kleindochter van Mango. Sufayre Angels Kiss

 

Het was een lange dag en de dag was nog niet voorbij. Na vier dagen Crufts ging bij Mango het licht uit. Hij viel in een diepe slaap.

 

Voor ons zat het er nog niet op. Alinda zou nog een Foxhound showen. Maar door een bijt incident in de ring bij het ras dat voor de Foxhound werd gekeurd werden de keuringen vertraagd. Het liep tegen kwart voor zes voordat ze uiteindelijk de ring in mocht. De hal was al zo goed als leeg.

 Al een aantal jaren mag Alinda op Crufts met een Foxhound de ring in. Het zijn fantastische honden.

  Dazzleby Dandelion. Alinda  bracht haar tot beste teef van het ras.

 

Het is ver na zessen als we het NEC verlaten. Crufts zit er op. We hebben genoten van vier fantastische dagen.

 

We sluiten de dag af samen met Christine en haar familie in een pub in Birmingham.

Laat in de avond komen we doodmoe thuis, het was een hele lange dag maar een dag die we nooit meer zullen vergeten. Een dag met prachtige successen maar ook een dag waarop bepaalde personen hun ware gezicht hebben laten zien, en dan niet in de positieve zin.

Morgen beginnen we aan de reis weer terug naar huis. Het zal een korte nacht worden.