De bende van Bork is klaar voor nieuwe avonturen .

dinsdag 22 november 2016

Elwood & Behendigheid..... Hoe het begon.

Het verhaal Elwood.

In 2014 zijn we op een show in Dortmund samen met Elwood. Zijn eerste buitenlandse show. Hij vond vreemde plaatsen met drukte altijd al een beetje spannend  maar echt angst had hij niet. Tijdens deze show vliegen in de ring voor ons twee rottweilers elkaar in de haren. Elwood is hier getuige van en staat er vlak bij. De angst is te zien in zijn ogen en we krijgen hem met veel vertrouwen weer een beetje rustig, de show ging verder redelijk en we waren blij dat het voorbij was. Als we naar buiten lopen en nog even staan te praten met Duitse vrienden loopt er een kindje met een ballon achter ons langs. En alsof de duvel er mee speelt de ballon knapt precies naast Elwood. Hij wist niet waar hij kruipen moest, met de staart tussen de benen kruipend over de grond, helemaal in paniek. Deze ervaringen hebben hem een trauma opgeleverd met betrekking tot honden evenementen, met name het gebeuren rond een show, daar ligt voor hem een grote drempel. We hebben hem na deze ervaringen nogmaals mee gehad naar een paar shows maar het kwaad was al geschied. Een angstige hondje die niet te benaderen was in de ring en het liefst zo snel mogelijk in een veilig hoekje weg kroop. Voor ons was het duidelijk, dit doen we niet meer. Geen shows voor Elwood we doen hem er geen plezier mee.

Zijn angsten bleven en vooral in drukke mensen massa's was hij helemaal niet op zijn gemak. Vreemde, onverwachtse dingen brachten hem direct van slag.  We proberen van alles om hem er door heen te krijgen maar het heeft heel veel tijd nodig, zo zie je maar dat een slechte ervaring een hele impact op een hond kan hebben. We besluiten om met hem aan behendigheid te beginnen, geen druk op hem leggen en puur trainen op het opnieuw opbouwen van vertrouwen. We nemen contact op met Agility Moves in Noord Sleen of er plek is in hun trainingsgroep.

En zo beginnen we halverwege 2015 met een angstig hondje aan de eerste trainingen. In het begin vind hij alles eng en spannend  maar met veel geduld, rust en veel beloningskoekjes zien we hem langzaam veranderen. Alinda loopt de eerste lessen met hem maar al snel krijgen we door dat Elwood een hondje is dat niet moet gaan nadenken maar puur op snelheid moet trainen. Ik neem de plaats van Alinda over en vanaf dat moment beginnen Elwood en ik aan een nieuw avontuur.

De trainingen gaan steeds beter, en als het kwartje bij hem gevallen is gaat hij met sprongen vooruit. Zijn angst verdwijnt , en hij heeft door dat iedereen op de training koekjes heeft. Hij begint spontaan vriendjes te maken. Ja de liefde van een beagle gaat toch nog steeds heel vaak door de maag.  Eind vorig jaar is er als jaarafsluiting van de training een fun wedstrijd. En wat gebeurt er. Elwood en ik zijn de snelsten in de beginnersgroep.


 
En zo beginnen we in 2016 weer vol goede moed, we zitten op het goede spoor. We gaan van de beginners groep over naar de gevorderden en Elwood blijft groeien, zijn angsten worden steeds minder en hij krijgt er steeds meer plezier aan. Heel voorzichtig vallen de woorden wedstrijd lopen al eens.  Afgelopen zomer gaan we met Elwood kijken bij een paar wedstrijden, puur om hem vertrouwen te geven, dat het echt niet eng is.  En ook dit gaat redelijk goed. De vraag komt of Elwood en ik mee willen doen met de wintercompetitie, dit is een wedstrijd verband in de winterperiode in een afgesloten manege. We besluiten om de gok te wagen.
 
We blijven trainen en boeken steeds meer vooruitgang, Elwood promoveert van angst haas naar clown van de donderdagavond. Geregeld bedenkt hij zijn eigen parcours en het parcours van de andere trainingsgroepen wil hij ook nog wel eens mee lopen, tot groot plezier van velen , maar voor het baasje is het soms even slikken. De afgelopen weken kwam de clown in hem echt naar boven, eigenzinnig dat hij was gooide hij er de laatste weken echt met de pet na. Ik begon toch wel te balen want de datum van de eerste wedstrijd kwam steeds dichter bij. Vorige week de laatste training voor de eerste wedstrijd, en die ging weer lekker, ik kon hem er redelijk bij houden.
 
 
 
En zo kwam dus de datum 20 november op de kalender, de dag van ons debuut samen, ik was best zenuwachtig hou zou het gaan. Michael nemen we mee als steun voor Elwood. De wedstrijd is in de manege in Assen. Vlak bij dus, maar het was wel vroeg dag. Om half acht waren we aanwezig. Elwood is erg rustig en toont helemaal geen angst, dit was al de eerste positieve ervaring. We plaatsen de bench langs de manege bak en dan begint het wachten. Het parcours wordt opgebouwd en ik volg alles wat er gebeurd, alles is ook voor mij nieuw. En dan begint het. We straten met het vast parcous, dit is een parcours waar de raakvlak hindernissen inzitten.  De small en medium mogen het parcours verkennen. Samen met mijn trainster Sia verken ik het parcours, ik krijg nog wat laatste aanwijzingen hoe te lopen en te wisselen en dan is het zover. De wedstrijden beginnen. Als er nog ongeveer tien honden voor ons moeten dan gaan wij naar de voorring. Ik voel de spanning toch wel stijgen nu, het parcours heb ik in mijn hoofd zitten en nu maar hopen dat het goed gaat. 116, 117 en dan mag 118, dat zijn wij.  Ik zet Elwood voor de start en wacht op het fluitsignaal van de scheidsrechter. Prrrtttt, we mogen. We schieten weg en het is echt begonnen, Hoog, hoog, tunnel, hoog en dan naar de kattenloop..... tenminste dat was de bedoeling, Elwood vond de tunnel mooier en dook daar in. De scheidsrechter fluit een disk, Elwood vermaakte zich nog door weer een eigen parcours te rennen, hahhha totaal geen angst, ik baalde wel ,maar was blij dat zijn eerste ervaring toch positief was. 
 
We kijken naar de andere honden en wachten tot de eerste ronde klaar is. Als alles is geweest wordt het parcours gewijzigd, we gaan voor de jumping. Alle raakvlak hindernissen zijn er nu uit.  We mogen weer verkennen en samen met Sia maak ik mijn rondjes weer. Wisselen, opvangen, draaien alle punten lopen we weer door. Ik loop het rondje een aantal keren zodat ik hem opnieuw in mijn hoofd heb. De eerste honden mogen beginnen, ik kijk langs de ring en volg hun verrichtingen. En net als bij de eerste ronden gaan we met nog 10 honden te gaan de voorring in. We mogen starten.  Hoog, hoog, hoog, hoog tunnel....... en daar waar Elwood altijd de tunnel in duikt loopt hij er nu bij langs. ik roep hem en hij komt terug maar neemt nog wel even een sprong mee. Prrrrt. Disk.  Je hoeft dan niet direct de baan te verlaten maar mag gewoon het parcours afmaken. Elwood neemt de tunnel en we gaan door naar de paaltjes.... daar staat een bordje waar hij even aan moet snuffelen en ik zie zijn koppie veranderen , oh nee daar gaat ie weer en ja hoor hij ging er weer vandoor. Maar ik kreeg hem snel weer bij de les. De paaltjes doet hij uitstekend, we nemen nog een vijf tal sprongen, een paar wissels en door de tunnel, het gaat fantastisch. We lopen de rest van het parcours heerlijk uit en ik geniet van hem, dit is waar het allemaal om begonnen is. Het plezier straalt van zijn koppie wat een genot. Als we over de finisch zijn ben ik ontzettend trots op mijn kleine vriend.
 
Als laatste onderdeel is er een team estafette. Elwood en ik starten als laatste. Als de voorgaande hond over de finisch is mag de volgende vertrekken. Ook dit was een nieuwe ervaring voor ons. Elwood schiet als een raket weg als we vertrekken. Hoog, A schutting, raakvlak keurig aangeraakt, hoog hoog en dan de tunnel..........shit hij duikt de verkeerde in. Prrrrt Disk, Elwood komt er uit , ik roep hem stuur hem de goeie in dan via de andere weer naar voren en dan kan de race motor aan. 5 sprongen neemt hij op volle snelheid en dan door de tijdsfinisch.
 
Zo kwam er een eind aan onze eerste wedstrijd dag, een dag die hopelijk een begin wordt van een mooie periode, Elwood heeft zijn sport gevonden. Het plezier straalt van hem af, de angst is verdwenen. Dit is waar we het allemaal voor gedaan hebben.. Wordt vervolgt.
 
Zelf heb ik nu dus geen tijd om foto's te maken, gelukkig zijn er wel anderen die dat doen.

 
Hier hebben we het voor gedaan, een angstig hondje heeft zijn angst overwonnen. We zijn samen begonnen aan een nieuw avontuur.
 
 
 
 
 

zondag 13 november 2016

Opnieuw twee vriendjes te logeren

Opnieuw was er uitbreiding van de meute. Ditmaal niet met 1 of meerdere beagles maar twee hele andere rassen. Vrijdag avond kwamen hier in de meute een grote poedel, Dinand en een Cavalier King Charles , Magali. Een paar jaar geleden waren ze hier ook al eens in de meute. Dinand is alleen erg ziek geweest, hij heeft de ziekte van Addison. Met veel medicatie is hij nu weer op de weg terug maar het heeft er wel even heel erg slecht voor hem uitgezien. Om vooral Dinand niet te veel in de stress te laten schieten heb ik dus bewust geen pogingen ondernomen voor de inmiddels bekende groepsfoto's van onze logees met de Bende van Bork. Gister morgen wel een heerlijk shoot gedaan met alleen de twee samen. Gisteravond zijn de beide honden weer opgehaald door hun baasje.











zaterdag 5 november 2016

De dames uit Roden te logeren

Sinds donderdag avond is de meute hier weer tijdelijk uitgebreid. De Kroonladies uit Roden zijn hier te logeren. Carlein, Elfie en Beaver.  Een tijdje terug kregen we de vraag van Jenny of de meiden hier een nacht en dagje mochten zijn. Uiteraard mocht dat. Alinda zou ze dan vrijdags avonds mee nemen uit haar werk en zaterdag in de avond werden ze weer opgehaald. De planning veranderde iets en het werd niet vrijdag avond maar donderdag avond voor ons geen probleem. Dus zo kwam Alinda afgelopen donderdag avond thuis met de drie meiden. Onze heren en de meiden kennen elkaar en zoals altijd gaan de groepen weer zonder problemen in elkaar op. Ook Carlein die nog wel eens een beetje angstig is op haar oude dag scharrelde direct heerlijk mee in de groep. Ik zelf was donderdagavond naar behendigheidstraining met Elwood en Justin en Alinda was mooi thuis bij de rest van de heren en dames. Er werd heerlijk gespeeld hoorde ik toen ik thuis kwam na de training. De drie meiden sliepen in de woonkamer in de bench en dat vonden ze prima. Op vrijdag zijn Alin en ik naar het werk. Beaver gaat bij Mango en Elwood in de bench en Elfie en Carlein gaan los met de heren in de hal. We kunnen ze de hele dag volgen via de beveiligingscamera en het is een genot om te zien dat alles de hele dag heerlijk ligt te slapen. Als we thuis komen uit het werk, kruipen Elfie en Carlein met een slaperig hoofd van onder de fleec kleden. Hallo baasjes we hebben heerlijk geslapen. De hele avond wordt er gespeeld en geknuffeld.
Vanmorgen vroeg ging ik weer op stap met de meutes. Ik had mij zelf ten doel gesteld om weer een mooie groepsfoto te maken van de 7 beagles samen. Mango liet ik thuis dat werd me iets te veel voor 1 persoon. We lopen naar de es en ik zoek mijn foto heuveltje weer op. Dit is een bult grond die hier ooit gedumpt is maar het is een ideaal plekje voor het maken van foto's. Terwijl ik met de meiden en heren loop besef ik dat het de eerste keer weer is dat de meiden hier logeren sinds het noodlottige ongeluk van Djyma vorig jaar. Ik kom bij het heuveltje en zet  de heren en dames op de juiste plaats. Onbewust komen Elfie, Elwood en Beaver naast elkaar te staan. Ik doe mijn jas uit en pak de camera. En dan valt mijn mond even open van verbazing. Tijdens de eerste wandeling vorig jaar met Elwood na het ongelval van zijn dochter Djyma had hij een moment van trance, kijkend naar boven net of had hij contact het duurde een aantal minuten dat hij niet bereikbaar was. En nu terwijl ik de honden op een rij heb zitten zit Elwood opnieuw in een trance, zijn blik op dezelfde manier naar boven gericht en opnieuw kreeg ik een tijdje geen contact met hem, ik kreeg kippenvel op mijn armen en mijn ooghoeken werden een beetje vochtig. Ik weet het het klinkt heel vreemd maar net of had hij even contact, een minuut gaat voorbij en als of hij uit een hypnose komt is er opeens weer reactie van Elwood naar mij toe, heel bizar. Elwood is een byzondere hond en ik verdenk hem er steeds meer van dat hij echt een extra zintuig heeft. Van het moment dat hij zo kijkt heb ik een serie foto's geschoten en heb die later nog eens goed zitten bekijken.  Ik maak een hele serie groepsfoto's maar ook een serie van alleen de meiden  en een serie van broer en zus. We vervolgen dan onze wandeling en na een tijdje komen we weer thuis aan. Alles valt in een diepe slaap.

Alle zeven op een rijtje en kijk naar Elwood, starend naar boven.


Na een tijdje kreeg ik weer contact met hem en maakte ik nog een serie foto's van de 7
Van links naar rechts. Elfie(8 jaar) Elwood(4 jaar) Beaver(1 jaar) Justin(6 jaar) Michael(10 jaar) Dylan(8 jaar) Carlein(13 jaar)


En een wisseling van Beaver en Elwood.


Ik had al bewust de heupgordel mee genomen met een grote musketon haak. Met het idee dat als ik de groepsfoto klaar had ik de riemen van de heren aan de haak en gordel kon bevestigen zodat ik de handen vrij had voor een vervolg serie. Dus de riemen aan de haak en een paar koekjes achter me strooien zodat de heren even bezig waren en ik onder tussen proberen de meiden op de plaat te krijgen.

De dames uit Roden, een heerlijk stel samen.


Ik maakte een hele serie  van de drie.



Beaver en Carlein zet ik ook aan de heupgordel en Dylan haal ik er juist weer af. Het was tijd voor een sessie broer zus. Het is even gochelen om het allemaal in je eentje voor elkaar te krijgen maar door dat ik het inmiddels aal een behoorlijk aantal keren heb  gedaan krijg ik er steeds meer handigheid in.


 
We lopen naar huis en daar tik ik op het raam zodat Alinda de deur open kan doen. Alle zeven vliegen ze de kamer in. Ze zoeken een plekje en vallen in slaap. Ik neem een bakje koffie en neem Mango en Beaver even mee de tuin in. In Januarie , tijdens onze vakantie in Duitsland had ik een foto gemaakt van Mango en pupje Beaver(Dallas) ik wou de foto nu nogmaals maken.
 
Mango en Dallas afgelopen januari.
 
 
Beiden springen ze op het tuintafeltje en ik maak de foto. Als je ze nu terug ziet dan kun je duidelijk zien hoe Beaver gegroeid is en hoeveel grijze haren Mango heeft gekregen in goed 10 maanden.
 

Een mooi stel zo samen.

 
Alinda is ondertussen onderweg om een prive les ringtraining te geven, ik ga nog een keer opstap met broer en zus terwijl de rest van de meute heerlijk ligt te slapen.
 
Little Darlin From Muskoka Dream's en Love Me Tender From Muskoka Dream's. Dylan en Elfie. Broer en zus inmiddels al weer 8 jaar oud waar blijft de tijd. Ik neem ze mee naar mijn foto plekje in het bos. Heerlijk in de bosrand met de herfstbladeren op de achtergrond.
 




Beide lijken al vanaf hun geboorte ontzettend veel op elkaar. In uiterlijk en gedrag is het een echte eenheid.




Genieten samen met deze twee jonge veteraantjes.



Klauteraapje en zijn trotse zus.


Na de wandeling wordt er thuis in de tuin nog even druk gespeeld, ik maak nog een groepsfoto op het bankje. Alle zeven beagles en Mango samen wat een rijkdom.

 
De rest van de middag is het enige geluid wat ik hoor gesnurk uit de voorkamer, alles ligt in een diepe rust. Vanavond worden de meiden weer opgehaald, het was genieten van hun aanwezigheid hier in de meute.