Als het afscheid toch nog sneller komt dan je gehoopt had.........
We wisten allemaal dat Dylan met zijn hoge leeftijd een hondje van de dag was geworden. Maar dat het toch nog zo snel en onverwachts over zou zijn hadden we niet zien aankomen. Hieronder een foto verslag van de laatste dagen hier in de roedel, hoe we van niets opeens afscheid moesten nemen van onze grote vriend.
Vrijdag 22 augustus.
Zoals zo vaak maak ik vlak voordat we slapen gaan nog een foto van Dylan, meestal zit er wel 1 van de heren naast hem. In dit geval prinsje Cooper. Welterusten baasje tot morgen. Eigenlijk niks bijzonders te zien. De mannen gaan de nacht in en zoals de laatste tijd gewoon is moet ik er in de nacht een aantal keren uit om Dylan even te laten plassen.
Zaterdag 23 augustus
Zaterdag morgen heeft Dylan een beetje moeite met zelfstandig opstaan, vooral na lang liggen mist de kracht in 1 van zijn achterpoten, Verkeerd gelegen was mijn eerste gedachte, heb je zelf ook wel eens dat als je verkeerd ligt een spier protesteert. Samen met de manne gaat hij de tuin in maar doordat zijn poot dus wat strammer is valt hij geregeld om. Als hij zelf niet overeind kan komen help ik hem overeind . Zijn prinsjes zijn veel bij hem en we zien wel een minder vrolijke koppie van Dylan, ook niet vreemd als je pijn hebt.
Verbonden aan elkaar de koning en zijn prinsjes
Als we s avonds weer op bed gaan maak ik weer een foto. Cooper en Dylan weer samen, er lijkt niets aan de hand.
Als ik beneden kom komt Dylan zelfstandig niet omhoog, ik til hem op maar direct zakt hij weer in elkaar, ik neem hem mee naar buiten en zet hem in het gras, weer zakt hij direct neer. ik hou hem vast en wacht een tijdje met loslaten, 2 stappen en weer ligt hij. Dit ziet er niet goed uit, was het gisteren 1 poot nu lijkt zijn gehele achterhand niet meer mee te willen werken. Binnen een half uur moet ik hem wel 20 keer weer optillen. Eindelijk komt de kracht een beetje terug en waggelt hij wat rond. .Ik voer de mannen en Dylan eet met lange tanden. een kwartier later spuugt hij alles weer uit, eet het weer op en niet veel later komt alles er weer uit,
We hadden een afspraak staan met Joris en Nicole om de laatste dingen voor onze vakantie volgende week door te spreken, maar zou konden we Dylan niet thuis laten. Dus Dylan en de beide jonge heren mee in de auto naar Drunen. Daar aangekomen gaan de honden de tuin in, Ik haal Dylan uit de bus en zet hem neer, direct valt hij weer om. Ik til hem de tuin in en ook daar valt hij, een half uur lang blijf ik hem vast houden voordat hij weer enige tekenen van mobiliteit vertoont. maar na een paar meter is het weer omvallen
We geven hem wat brokjes die hij toch oppeuzelt maar niet veel later komtalles er weer opnieuw uit. Heel langzaam zagen we gedurende de dag de energie wegstromen uit zijn lijfje
Hij spuugt vaker en lopen gaat steeds moeilijker 2 passen en dan boem weer tegen de grond, .
Thuis zet ik in de kamer een kamer kenneltje neer voor Dylan zo heeft hij zijn eigen plek en is hij even uit de groep. In de nacht ben ik meerdere keren bij hem, doordat hij niet zelf opstaat poept hij liggend, en ook blijft hij overgeven.
Maandag 25 augustus
Met opstaan was Dylan iets fitter dan de avond er voor maar eten wil hij niet meer, drinken doet hij nog wel. Wat doen we....... Alinda gaat naar haar werk en ik ga even een paar uur aan het werk en neem dan verlof om bij Dylan te zijn. Ik zet hem weer in de tuin en hij waggelt wat rond, valt weer, staat niet zelf op en loopt in kleine rondjes of rechte stukken en loopt zich zelf vast. Zijn ontlasting is inmiddels stink poep geworden eten wil hij nog steeds niet drinkt wel maar spuugt ook weer vocht uit.
Ik heb contact met alinda dat het zo niet meer gaat en we besluiten dat het voor Dylan zo niet fijn meer is. We besluiten om hem te laten gaan. Alinda belt met de dierenarts vanaf haar werk en ik zet de fietskar in elkaar om met Dylan nog even naar buiten te gaan.
Samen naar het land waar we zoveel plezier hebben gehad.
In alles zag je dat hij klaar was.....
Afscheid nemen viel mij zwaar. Dylan en ik hadden samen een bijzondere band maar loslaten om hem verder lijden te besparen was nu wat we voor hem nog konden doen.
In de kar over het pad waar hij zo veel lol heeft gehad.
Thuis gaat hij weer in zijn kenneltje en de rest heeft door dat het echt niet goed gaat met de oude baas.
In slaap vallen boven de waterbak.
Ik haal hem geregeld even uit de kennel om hem in de tuin te zetten, zijn prinsjes steeds bij hem, maar oh, oh oh, wat deed dit zeer om te zien. De trotse man was er niet meer.
Nog een keer de jeugd toespreken.
Als hij dan weer omviel was Charlie direct in de buurt om te kijken hoe het ging.
De beide jongen mannen zoeken steun bij elkaar.
S avonds komen jan en Jenny en Eric en irene langs om afscheid te nemen van Dylan. 3 maand na zijn zus Elfie zal Dylan haar volgen, dat deed Jan en jenny opnieuw veel zeer.
Op mijn schoot viel Dylan zijn laatste avond bij ons in een diepe slaap.
Als ik later in de avond aanstalten maak om op bed te gaan zit ik een hele tijd bij Dylan in de ren, het lijkt er net op of zal hij er in de nacht zelf nog tussen uit piepen....
In de nacht ben ik weer een aantal keren beneden en verschoon hem, hij krijgt er zelf niets van mee.
Dinsdag 26 augustus
Het zou een dag van vreugde moeten zijn. Dylan tikt weer een maand weg 17 jaar en 5 maand is hij nu. Het zal een dag worden van afscheid nemen. Aan het eind van de middag zou de dierenarts bij ons thuis komen. S morgens wil Dylan niet staan in de tuin, als ik hem wat eten voor hou trekt hij zijn kop ook weg. ik leg hem weer op zijn mand en daar ligt hij eigenlijk de hele morgen, er zit weinig beweging meer in.
Aan het eind van de ochtend doe ik hem nog 1 keer in de kar voor onze laatste ronde samen, door het bos en over de landerijen. Hij kreeg er weinig van mee.
Aan de rand van het bos zitten we bijna een uur samen , ik heb Dylan op mijn schoot. ik praat veel tegen hem ik laat onze avonturen de revue passeren, voorbijgangers zullen wel gedacht hebben die deugd niet.
Dylan lag heerlijk en zonu en dan tilde hij zijn kop even op, ik bleef hem strelen en tegen hem praten.
Hangend op mijn schoot, voor ons de es waar hij zoveel plezier heeft beleeft
Mijn maatje, mijn schaduw, wat zal ik hem gaan missen
Nog 1 keer laat hij me lachen door een grote gaap te laten zien..... Baasje ik ben moe..........
Ik til Dylan naar het veld en zet hem er nog een keer neer. Nog 1 foto daar waar hij zoveel lol had.
Maar al snel ging hij weer liggen.
Ik zet hem in de kar en we lopen langzaam terug naar huis. Nog 1 keer tilt hij zijn kop op als we de es verlaten. In huis valt hij in de kennel weer in een diepe slaap.
De klok tikt door, de dierenarts zou tussen half vier en vier er zijn. Rond drie uur neem ik Dylan nog een keer mee naar buiten, nog 1 foto tussen zijn prinsjes.
En nog 1 samen met zijn meute, wat er dan gebeurd daar ben ik nog stil van. ik zet de mannen neer rond Dylan die op het gras ligt, terwijl ik afstand neem zie ik Dylan nog 1 keer moeite doen om er echt tussen te zitten, eerst 1 poot, toen de tweede poot , de kop omhoog Nog 1 keer de stoere leider van de groep.....
Wat een vechter om dat nog 1 keer voor elkaar te krijgen, alsof hij het echt wist.
Rond 4 uur is de dierenarts er. Dylan reageert helemaal niet, hij krijgt een spuitje om te slapen maar hij was al zo goed als weg, een een kleine reactie toen de spuit de spier raakte maar verder niets. De uiteindelijke spuit met euthanasie middel ging er in en heel vredig verliet Dylan in onze handen het aardse bestaan. Hij was zo weg, het ging zo snel, zijn lijfje was echt op.....
De mannen zijn getuige van het heengaan van hun leider. Een meute gaat in rouw, zo bijzonder om daar weer deelgenoot van te zijn.
Donald is de eerste die bij het lichaam van Dylan gaat liggen. Bij leven konden ze soms niet samen maar nu was Donald van slag.
Charlie kruipt weg, die wil het even niet zien
James gaat bij Dylan liggen
En even later zoeken Charlie en Cooper Dylan samen op
Cooper valt naast Dylan in slaap
En als hij opstaat neemt Odin de plaats in.
Odin en Elwood samen bij Dylan.
In de avond ga ik even aan de wandel met de beide jongsten. We komen langs de plek waar ik d elaatste foto in het veld van Dylan nam. De mannen trekken me van het pad af naar die plek, neus aan de grond, opa was hier.......
De lucht trekt dicht een zonnestraal prikt erdoor......
De prinsjes samen, ze moeten nu verder zonder hun wijze opa. de tong naar buiten, de lessen van de oude baas waren ze niet vergeten
Laat in de avond ben ik getuige van opnieuw een kippenvel moment, 1 voor 1 komen de mannen richting het lichaam van Dylan en gaan er omheen liggen en vallen daar in slaap, normaal liggen ze s avonds allemaal op de bank, ik zat erbij, keek ernaar en kon he niet droog houden, zo bijzonder om dit nu weer te mogen aanschouwen.
De heren gaan de hal in, tijd om te slapen. Ik dek Dylan toe, zijn laatste nacht hier in huis.
Het klinkt vreemd maar na een rustige nacht is het nu de dag dat we definitief afscheid nemen van Dylan. Vanmiddag brengen we hem naar het crematorium. De meute is van slag, dat merken we in alles.
Odin kruipt bij mij op schoot en observeert het lichaam van Dylan
Charlie en Cooper kruipen weer samen bij Dylan.
Tis wat kleine man, je grote vriend nu te moeten missen.
Je voelt het verdriet
De meute is niet meer compleet, het zal een tijd duren voordat ze dit verwerkt hebben.
Tegen half 1 neemt de meute voor eht laatst afscheid van hun leider, ik til Dylan in de bus, onze laatste reis samen .....
Bij het crematorium nemen we definitief afscheid van onze grote kleine vriend. tranen rollen, maar het is goed. 17 jaar en 5 maand, deze leeftijd is weinig honden gegeven. We zijn dankbaar dat wij zolang van hem hebben mogen genieten en samen zoveel hebben mogen meemaken.
Dag vriendje.... tot ooit,
Zonder Dylan komen we weer thuis, de mannen snuffelen en zoeken , de nieuwe situatie zal wennen zijn, maar we zijn er voor hun en samen komen we er doorheen.
Uiteraard zal er hier op de blog nog een in memoriam voor Dylan volgen, maar dat heeft even tijd nodig.....
