Een week verder

Afgelopen nacht was het alweer een week geleden dat Michael zijn complete crash plaats vond. Een week met heel veel emotie, een week met weinig slaap. In het weekend was Michael zo slecht dat we echt dachten dat het over was, hem verder laten lijden zou oneerlijk zijn. Maar vanaf zondag zagen we dat er een kleine verandering optrad. Beter worden.... dat zal niet meer gebeuren, maar hem nog een mooie tijdgeven,  met weinig pijn en veel plezier met ons en de meute, dat is waar we nu voor gaan.
Hij werd langzaam weer wat stabieler op zijn pootjes, zakte er niet zo snel meer door. Stond als eerste weer in de keuken, en sprong weer zelfstandig op de bank.

Vragende ogen naast mij , mag ik ook een stukje van jouw stroopwafel ?

Michael is altijd een steuntje geweest voor Elwood, nu is Elwood er voor Michael. Zo mooi om te zien hoe de meute omgaat met ziekte van een meute lid .

Na een slaapje is hij weer helder en ligt dan heerlijk op de bank, of in zijn eigen bak, om zich heen te kijken.

Met de medicatie zijn we nu zo aan het sturen dat hij zijn laatste pil s avonds rond 10 uur krijgt, de eerst volgende is dan s ochtends om half 7. De nachten zijn rustiger voor Michael, slaapt beter en slaapt ook door. Hij ligt nog wel bij ons boven zodat we het zicht direct op hem hebben en als er iets niet goed is direct kunnen ingrijpen.

Deze week ben ik weer aan het werk gegaan, maandag een halve dag, en dinsdag 3 kwart. Alinda heeft kunnen ruilen met collega's en is tot en met donderdag thuis.
Nu Michael weer iets stabieler op zijn poten staat lopen we ook steeds weer een stukje verder. Was het eerst 100 meter hooguit, inmiddels lopen we weer langer als een kwartier en ook het tempo gaat weer omhoog.

En thuis als hij ligt te slapen liggen zijn maatjes niet ver bij hem vandaan.

Lekker op de rug. Hij was altijd al een rug slaper maar we hebben nu het idee dat hij dit nu ook wel lekker vind en zo meer lucht krijgt,

Elke wandeling zien we hem weer iets  beter gaan lopen. De controle over de spieren is er weer.

En tja, als Alinda in de keuken is dan hoef je niet te vragen waar Michael is.

Overdag houdt Alinda hem in de gaten en appt ze me hoe het gaat. Als ik dan aan het eind van de middag thuis kom zit Michael meestal al keurig te wachten , kom baas we moeten weer aan de wandel.

S nachts bij ons boven en s morgens neem ik hem dan mee naar beneden. Gister morgen sprong meneer zelfstandig van het bed en stond achter mij in de badkamer, Goedemorgen baasje ik ben wakker.
Als ik dan naar het werk ga breng ik hem weer naar boven. Maar voordat het zover is zit hij al braaf tussen zijn maatjes te wachten op het vertrouwde koekje van de baas.

Vandaag was het weer een hele dag regen. Alinda had haar eerste werkdienst deze week, een avond dienst, dus vanaf 2 uur was Michael nu zonder toezicht van ons. Op de camera kon ik hem goed in de gaten houden. Hij lag heerlijk te slapen. Als ik thuis kom gaan we direct aan de wandel.

 En na het wandelen heerlijk met zijn maatjes.Gangster Paradise. De Bende van Bork samen op de bank.

 

Zoals ik het bericht al begon, een week verder. Een zware week, maar wel een week waarin we extra genieten van de tijd met Michael.. We hopen dat we Michael nog een tijdje op deze manier bij ons kunnen houden. We gaan er voor.

Op eens is alles anders

Het leven in de meute hier heeft een onverwachtse wending gemaakt. Iets wat wij niet hadden zien aankomen. Onze Michael, rots in de branding, de stabiele factor hier in de meute is ziek, ernstig ziek, er is geen kans op herstel. Wij zijn gebroken van verdriet en zijn kapot.

De Crufts, het jaarlijkse honden event in Engeland stond in de agenda voor Alinda dit weekend. Ze zou donderdag ochtend vroeg vertrekken per trein naar Amsterdam en vandaar samen met Nicole met het vliegtuig naar Birmingham vliegen. De wekker werd dus woensdag avond vroeg gezet. In de nacht slaat Michael een keer aan, dat doet hij eigenlijk nooit. Even later nogmaals. Alinda haalt hem naar boven en hij gaat liggen op het voeteinde van ons bed. Rond kwart voor 1 begint hij extreem veel te hijgen, een onregelmatige ademhaling en moeite met ademhalen. We kijken het even aan , maar vertrouwen het toch niet helemaal. Alinda belt met de dierenarts en we kunnen s nachts om half twee nog langskomen in de praktijk. Mike wordt bekeken en beluisterd maar echt iets noemenswaardig is niet te vinden. Hij krijgt een injectie om iets rustiger te worden en wat meer ruimte om te ademen.
Op donderdag ochtend zouden we dan bellen voor een afspraak om verder te kijken. We gaan naar huis maar Mike blijft onrustig. De wekker gaat voor Alinda, ze staat in twijfel wel gaan, niet gaan. Ik zeg je gaat gewoon, tis vast een virusje en dat is met een paar dagen over, dan krijg je spijt dat je thuis gebleven bent.
 Ik breng Alinda naar de trein en ga snel terug naar huis. Michael lag te slapen toen ik de hal binnen kwam. Ik bel om 8 uur met de praktijk voor een afspraak, en kan er om 9 uur terecht.  Ik zet Mike in de bus en we rijden naar de praktijk. Een zielig hondje komt binnen strompelen maar 1 maal binnen is hij weer de stoere reu, ik ben niet ziek hoor.

Opnieuw wordt hij beluisterd en bevoelt. Hij geeft een pijn reactie op zijn buik en zijn ademhaling is zwaar. Verder is er niks te zien. We zullen voor de zekerheid toch maar een röntgenfoto maken maar dat kan niet eerder dan in de middag. Mike krijgt weer een spuit met pijnstillers en we gaan weer naar huis. Ik bel de uitslag door aan Alinda, die in middels al bijna in Amsterdam is. Ik blijf verder thuis van werk en hou Michael in de gaten, hij scharrelt wat rond en ik zie ook dat hij steeds wat door zijn achterhand zakt. Vreemd.

In de middag belt de dierenarts terug en maken we een nieuwe afspraak. Kwart voor 4 zou ik langskomen voor een rontgenfoto. Mike was verder niet echt minder geworden in de dag dus ik ging met een redelijk positief gevoel opnieuw naar de praktijk. We gaan de behandelkamer binnen. Mike wordt opnieuw beluisterd. Zijn hartslag is aan 1 kant beter te horen dan aan de andere kant, dat is normaal alleen nu was het net anders om. Ze nemen hem mee naar de fotokamer en ik blijf in spanning achter. Na een tijdje komen zowel de arts en de assistente terug met Mike. De foto's worden bekeken en een tweede arts komt erbij. Dan krijg ik het nieuws dat inslaat als een bom. Er zit iets in Mike zijn longen dat zorgt voor zijn benauwdheid, is het weefsel, is het een tumor dat is zo niet te zeggen maar we moeten uitgaan, gezien de leeftijd van Mike van een tumor. De grond zakt onder mijn voeten weg, ik voel mezelf wankel worden en ga op de grond zitten, ik krijg een glas water en langzaam komt ook de kleur weer terug op mijn gezicht. We maken ook nog een echo en ook hieruit blijkt het slechte nieuws. Ik bel direct met Alinda, die al op de Crufts was, en de arts legt haar uit wat we geconstateerd hebben op de foto's. De arts maakt voor ons een afspraak bij de tweede lijn in Wilhelminaoord, dit is een  specialistische praktijk voor diergeneeskunde, ik kan er vrijdag morgen om 10 uur terecht. Gebroken en overmand door verdriet ga ik terug naar huis. In de avond hebben Alinda en ik weer telefonisch contact, tranen met tuiten aan beide kanten. Er volgt een onrustige nacht, Michael gaat mee naar boven en ik slaap zelf amper.

Vrijdag morgen, Alinda appt me dat ze in de avond direct terug komt. Tegen acht uur zal ze weer in Beilen zijn. Ik rij naar Wilhelminaoord. Michael komt de praktijk binnen en doet alsof er niks aan de hand is. Hij wordt weer onderzocht, foto's opnieuw bekeken en de arts constateerd dat er nu geen acute haast is om een biopt af te nemen. Wel is duidelijk dat er iets in zijn lijf zit wat de benauwdheid veroorzaakt, en ook hier gaan ze er van uit dat het een tumor is. We maken een afspraak voor woensdag. Dan zullen ze een echo maken en een biopt af nemen en zullen we zien wat eventueel het vervolg trace wordt. We rijden naar huis en onderweg zet ik de auto aan de kant. Neem Michael op schoot en samen zitten we zo een tijdje kop in de wind en ik laat mijn emoties lopen.

Kapot van verdriet loop ik de hele rest van de dag te huilen en snotteren, ook de heren hebben donders goed door dat er iets fout is. Constant zijn er 1 of meer bij Michael in de buurt. Michael begint tijdens het lopen zonu en dan wat te wankelen, en rechts zakt hij soms door zijn voorpootje, wat zou dit nou zijn, Een reactie op medicatie of wat anders.

Alinda bericht dat ze weer in Nederland is en de trein zal tegen 8 uur in Beilen zijn. Ik neem Michael mee in de auto en wachten haar op bij het station. Als ze bij de auto komt en Michael ziet breken we beide.

In de nacht is Michael weer erg onrustig. Alinda belt met de nacht arts voor medicatie, ze krijgt een recept  en haalt het op, ik blijf bij Mike.  Zijn hijgen neemt weer toe en als Alinda weer thuis is belt  ze ook nog met de nachtdienst van Wilhelminaoord, kan de afspaak verzet worden naar zaterdag want het gaat niet goed. Ze kan zaterdagmorgen terug bellen en dan hoort ze of hij er tussen kan.
In de nacht neem ik Mike mee naar buiten als hij het benauwd heeft, eerst wat drinken en dan plassen.. Weer binnen is de benauwdheid dan wat minder. Alinda belt s morgens opnieuw met de praktijk en we kunnen er om haf twee tussen. Ondertussen wordt Mike steeds instabieler. Valt soms om als hij op drie poten staat met plassen en als hij loopt en te snel wil zakt hij door zijn voorpoten. Met tranen in de ogen zien wij het aan. Dit gaat niet goed. In de middag rijden we naar Wilhelminaoord. Het loopt uit en ik blijf met Michael buiten, de gladde vloer in de wachtkamer was voor Mike een glijbaan. Als de arts aan ons toe is gaan we de behandel kamer binnen. Michael wordt onderzocht, bevoelt en beluisterd. We gaan naar een andere kamer voor een echo en kijken mee met de arts, hij geeft ons uitleg wat hij ziet. We gaan terug naar de eerste behandel kamer krijgen het zware nieuws te horen. Het lijkt bijna zeker een long tumor, het ziektebeeld van uitval kan niet komen door een long tumor dus de kans is heel groot dat er uitzaaiingen zijn die deze neurologische klachten veroorzaken. Een  operatie om de tumor te verwijderen is een mogelijkheid , maar de kans op overlijden tijdens de operatie is groot. De eventuele andere uitzaaiingen zullen niet te verwijderen zijn. Hoe je het ook bekijkt er is dus eigenlijk niks meer voor Michael te doen. Met medicatie kunnen we nog wat tijd winnen door de pijn weg te nemen. We besluiten om dit te doen en als het echt niet meer gaat zullen we het zware besluit moeten nemen hem te laten gaan. Voordat we vertrekken krijgt Mike nog een spuit met pijnstiller. Als we hem weer in de auto doen moet hij eerst zijn mand weer opkloppen, dat is de oude Mike die we kennen. Het koppie is nog zo goed maar het lijf.

Het verdriet is groot, dit is zo onverwachts, dit is zo oneerlijk. In zijn hele leven is Michael nooit echt ziek geweest en dan nu dit..... Het is nu zondag. Sinds gisteravond zit Michael nu aan de medicatie.

 

Vanmorgen een kwispelende Mike op het voeten eind, goedemorgen baasjes wakker worden, even snoetkroelen, zijn grote liefhebberij.

Het zijn van die gewone dingen waar je nu opeens net iets meer van geniet. Vandaag heeft Michael een goede dag, de nacht was de beste sinds donderdag en de hele dag is hij bezig, scharrelt weer achter mij aan de keuken in, heeft als eerste zijn bak leeg. Valt niet meer zomaar door zijn poten, en wil heerlijk knuffelen. Even naar buiten om te poepen en plassen  en een klein stukje lopen, niet ver, niet snel maar gewoon even …….

.De meute laat weer zien, zoals zo vaak,  dat ze een eenheid zijn. Steun en toeverlaat aan een lid dat ziek is, ernstig ziek in dit geval.

 

Hoe het verder gaat is niet te zeggen, het is een kwestie van aanzien, het kan een dag zijn, het kan een week zijn dat wij Michael hier nog in de meute hebben, we hebben geen idee. Als het echt niet meer gaat dan nemen we het zware besluit om hem te laten gaan maar nu genieten we nog extra van zijn aanwezigheid hier in de groep.

Start FHN Competitie

Afgelopen zondag was het dan zover dat de Agility competitie bij de FHN officieel van start ging. De eerste wedstrijd van het seizoen en we hadden Elwood ingeschreven. Na twee dagen show nu dus opnieuw vroeg naast bed om met Elwood naar Hellendoorn te gaan. Michael gaat ook weer mee. Rond half acht vertrekken we om een klein uurtje later te arriveren bij manege '' t oal spoor''. Sia had een plekje voor ons vrij gehouden en we zetten onze spullen langs de bak rand. Het is een mooie lichte manege hal met veel ruimte . In de grote rijbak zijn drie wedstrijd banen. Het wachten kan beginnen

Michael was weer mee als trouwe supporter voor Elwood. Samen zaten ze weer heerlijk knus in de bench.

 

Via Telegram, een app op de telefoon, had ik de parcoursen al binnen gekregen op zaterdagavond. Ik had dus thuis al een beetje huiswerk kunnen doen door te kijken hoe ik moest lopen. We zouden beginnen met Gambling(spel) daar was ik wel blij mee. Het blijft nog steeds moeilijk om Elwood direct zijn focus goed op de parcoursen te krijgen. Met het Vast parcours en de Jumping kun je promotie punten halen dus daar moet hij zijn kop er wel bij hebben. De gambling telt wel mee in de competitie telling en die is weer belangrijk voor om je te kwalificeren voor het NK.

 

De gambling. Er zat een afstand bonus bij. onder de lijn blijven lopen en de hond vooruit sturen.

 

 

Ik krijg een appje van Irene waar we lopen, want dan willen ze langs komen om te kijken.

We mogen verkennen en ik stippel mijn route uit. Ik ga proberen de afstands handling bonus te pakken. De A30 klasse start en daarna mogen wij. Wij hebben nr 111. Als we ons klaarmaken voor de ring kijk ik altijd naar de nr van mijn voorgangers, altijd makkelijk om in de gaten te houden wie er voor je loopt. Elwood is heerlijk rustig en ik loop tussen de groep door. Ik zie nr 110 en opeens veranderd Elwood. Shit die hond is loops. Elwood zijn neus begint overuren te maken en ik baal. Uitgerekend de hond die precies voor hem start ruikt lekker...… Ik probeer hem af te leiden maar het is helaas al te laat. We mogen starten en ik merk in alles datElwood zijn gedachten ergens anders zijn. Ik krijg hem drie hindernissen mee en dan is het over. Meneer volgt zijn neus en is niet meer te handlen. Neemt nog wat sprongen , komt terug en gaat er weer van door. De toeter gaat en onze tijd is om. Ik was inwendig woest, niet te genieten, pist off, chagerijnig. Ik doe Elwood in de bench en  ben echt kwaad, niet op Elwood maar op tja zeg het maar. De hele winter train je om klaar te zijn voor de start van de competitie en dan gebeurt je dit. Ik kaffer Alinda onterecht uit en ben even niet voor reden vatbaar. Langzaam aan komt de rust weer wat terug, het is niet anders, ik moet het er mee doen. Nu de knop om en proberen om op de jumping en het vast parcour zijn aandacht wel te houden.
uiteindelijk zouden we als 12 eindigen op de gambling.

Onder tussen komen Joris en Nicole Herman en Hugo de manege binnen, ze kwamen vandaag weer om Elwood en mij aan te moedigen. En niet veel later zijn Eric en Irene e ook met Sammy en Hailey.

Mijn Deense vriendin.

 

De parcoursen worden omgebouwd voor de jumping

We mogen verkennen. Ik loop mijn lijnen en merk dat het een heerlijk rondje is. Nu alleen zorgen dat ik Elwood zijn neus te slim af ben.
We mogen bijna en ik blijf met Elwood uit de buurt van de andere honden. Ik heb zijn focus terug. Als we mogen til ik hem naar de baan, niet zelf lopen maar in mijn armen. Ik wacht de fluit van de keurmeester af, zet Elwood neer, focus op de baan en gaan. Direct schieten we weg en gaat het heerlijk, de aandacht is er weer en de sirene van Elwood begint te loeien, das een goed teken. We lopen een prachtige snelle ronde en ik geniet van Elwood.  Yes we zijn rond en de aandacht was weer terug.  We kwamen op een tweede plaats, dit werd later gecorrigeerd naar een derde . Na het drama rondje hier voor leek dit haast een wederopstanding van The Whoop. wat een verschil.

Het laatste rondje wordt het vast parcours.

 

Ik merk wel dat ik weer iets anders moet verzinnen voor Elwood. Ik besluit om gewoon volle bak te gaan rennen en dan zien we wel wat er gebeurd. Vanaf de start gaan we vol gas, dit had tot gevolg dat we het raakvlak op de afloop van de kat misten. We gaan vol door en lopen een heerlijke ronde. Op hindernis 16 , de wip, heeft Elwood een weigering maar ik krijg hem weer mee. We komen binnen en zullen als 6e eindigen.

 

Hier een aantal actie foto's gemaakt door Nicole Veldkamp en Joke van der Meulen

 

 

 

 

Het zat er op. De eerste competitie dag was afgelopen. Aan het einde van deze dag vond ik Elwood en mijzelf terug op de derde plaats in het klassement , een mooie uitgangspositie. Nu vol goede moed op naar de volgende wedstrijden.

 

Elwood met zijn bokaal voor de derde plaats op de jumping.

 

Het algemeen klassement na de eerste wedstrijd dag.

 

Voldaan gaan we weer terug naar huis. Een byzonder honden weekend kwam ten einde. Succes in twee disciplines van de honden sport met beide half broertjes

 

Hieronder de link naar de film beelden van deze wedstrijd dag.

 

Elwood in actie op 3-3-2019

 

 

Een druk honden weekend, we beginnen met 2 shows.

Het was me het honden weekend wel afgelopen weekend. Maar liefst twee shows en een behendigheid wedstrijd stonden er in de agenda.  Drukke tijden dus voor de baasjes en de heren.

Dit weekend was er een dubbel show in Groningen. De beagles werden gekeurd op vrijdag en zaterdag. Voor beide dagen hadden we Donald en Odin ingeschreven. Op vrijdag, dat hield in dat ik een snipperdag moest opnemen. Petra had Domino en Pebbles in geschreven. Helaas werd kleine Pebbles loops. Petra zou donderdag avond naar ons toe komen. Dit scheelde haar een heel op en neer gereis voor twee dagen show. Dus zonder Pebbles maar met onze grote vriendin Domino kwam ze donderdag avond rond 8 uur aan in Westerbork. Domino werd uitbundig begroet door de heren van de Borkse meute. En Do werd er direct in opgenomen, alsof ze er gewoon bij hoort.

Domino tussen haar heren harem.

 

Vrijdag was het de Peerd van Ome Loeks show.De beagles werden op vrijdag pas na 12 uur gekeurd dus dat hield in dat we rustig aan konden doen.Thuis rustig ontbijten en dan langzaam klaar maken om naar Groningen te gaan.  Het was een gewone werkdag dus de kantoor panden rond Martini plaza waren gewoon open. Het parkeren was goed geregeld. We konden parkeren op de drafbaan die vlak bij de Martini plaza ligt. Vanaf de baan was het een paar mintuten lopen.  In de hallen was het smoordruk. Voor 1300 honden op 1 dag is deze accommodatie dan ook niet echt geschikt. Men had geluk dat er weinig publiek was. Het viel ons direct op hoe chagerijnig de exposanten waren. Breed uit zitten en echt geen ruimte willen maken voor anderen.

 

Hutje mutje, krap op elkaar.

 

 

Odin en Donald lopen in twee verschillende klasses. Donald in de jeugd en Odin in de tussen klas. Ik ga als eerste met Donald de ring in. Na Eindhoven wordt het onze tweede binnen show samen in de ring. Ik loop met hem warm ver weg van Alinda en Odin. Beide heren hangen erg aan elkaar dus ze moeten elkaar dan ook even niet zien. Het gaat goed. Donald is mooi ontspannen en zijn staart kwispelt heerlijk. Als we de ring in gaan is hij vrolijk, loopt mooi en ook het staan gaat goed. Hij blaft niet in de ring, dit deed hij in Eindhoven nog wel. We krijgen een 1 Uitmuntend Beste jeugdhond  en het Jeugd CAC.

 

 

Na Donald moet Alinda met Odin in de ring. Ik zorg dat Odin Donald niet ziet en blijf wat uit de buurt van de ring. Odin doet het ook keurig staan gaat steeds beter en ook het lopen zit vooruitgang in. Odin krijgt een 1 ZG

 

 

Als alle reuen gekeurd zijn mag Donald nogmaals de ring in voor de keus voor Beste reu. Dit verliest hij maar werd wel reserve reu.  En kreeg het reserve CAC.

 

 

We waren trots op beide jonge mannen. Er zit weer vooruitgang in. Donald zou later op de dag nog terug mogen naar de ere keuring voor Beste jeugdhond.

 

Bij de teven loopt Petra met Domino een hele mooie keuring. Domino behaald een 1U en is nu officieel Nederlands veteranen kampioen. Ook Domino zal aan het eind van de dag nogmaals de ere ring in mogen tussen alle beste veteranen.

 

Moeder en zoon, Domino en Donald. De 1 Beste Veteraan, de ander Beste jeugdhond. Toch wel even een speciaal momentje.

Het wachten begint, de ere keuringen beginnen pas om half vier. De jeugdhonden zouden pas als aller laatste gekeurd worden. We besluiten om deze keuring over te slaan. Donald zijn ervaring vandaag was positief en om hem dan nogmaals de drukte, in te sturen in een donkere hal met hel veel herrie  dat leek ons nu even niet verstandig. Achter af een goede keus, het werd heel laat en de keuring was een aanfluiting hoorden we later.

Domino ging nog wel de ere keuring in. Het werd voor haar 1 rondje door de ring en er weer uit. De keurmeester koos voor andere honden.

En de jonge heren, die lagen helemaal gesloopt in de bench. Het was een dag vol indrukken.

 

Met een voldaan gevoel verlaten we Groningen. De heren en dame hadden het goed gedaan met alle drie een mooi keurverslag. We sluiten zelf de dag af in een restaurant in Westerbork Proosten op een mooie byzondere dag..

 

 

 

Op zaterdag herhaalt het hele ritueel zich. Eten, klaar maken en dan rustig afzetten naar Groningen voor de tweede show dag. Nu is het de Benelux show. De rasgroepen worden nu gekeurd over twee dagen dus dat scheelt enorm in de hoeveelheid aanwezige honden. Er is nu genoeg ruimte om  je spullen kwijt te kunnen. De beagles worden opnieuw na 12 uur gekeurd. Vandaag zal Alinda ook Dijocey van Jan en Jenny showen. We hebben onze spullen staan en dan komt er support van Vidar. Vidar is de zoon van Odin en Diamond. We zien de kleine man weer  terug. Wat een mooie kereltje is het geworden. Mooie zware bone en goed gebouwd. Frank en vrij liep hij door de grote hal en zelfs met Alinda maakte hij zijn eerste stappen op het show tapijt.

 

Vader en zoon

 

Als het tijd is voor de keuring maken we de heren klaar. Ik loop opnieuw met Donald en als we ons aan het inlopen zien zie ik Alinda struikelen over een dranghek. Ik er vlug heen en zie dat Odin helemaal in paniek is, hij schiet in de stress factor. Balen zo vlak voor dat hij de ring in moet. Ik ga de ring in en terwijl wij ons opstellen zie ik in een mijn oog hoeken Alinda bezig om Odin weer gerust te stellen. Wij lopen onze ronde en Donald is opnieuw heerlijk vrij en blij. We krijgen vandaag een 4 Uitmuntend. Opnieuw een Utje dus voor Donald

 

Na de klasse van Donald moet Odin. Hij is nog niet zich zelf maar in de ring hersteld hij langzaam. Hij laat zich helaas niet op zijn best zien. Dat is dan ook niet vreemd. Odin krijgt een 1 ZG.

Als de teven mogen maakt Alinda Dijocey klaar. Het is voor Dijocey ook alweer een half jaar geleden dat ze een show liep maar ze wist nog goed wat ze moest doen. Ook Dijocey kreeg een 1 ZG

 

Domino deed het weer super en kreeg en 1 U en als toetje op de kers er nog een titel bij

Veteranen  Benelux Winster 2019

 

Petra besluit om niet meer naar de erekeuring te gaan. Dus we pakken onze spullen bij elkaar en vertrekken naar huis. Het waren twee mooie show dagen met mooie resultaten.

 

 

In Westerbork pakt Petra haar auto weer in en rijd terug naar Wijdenes. Het show weekend zit er op. De heren vallen vermoeid in een diepe slaap. En ook wij zijn behoorlijk moe.

 

 

Voor ons is het honden weekend nog niet over. Op zondag ga ik de baan in met Elwood. De agility competitie gaat beginnen