De bende van Bork is klaar voor nieuwe avonturen .

donderdag 25 juni 2020

Soms moet je gewoon geloven in een wonder

Ik heb het al vaker genoemd hier in de blog, de situatie van Michael. Uitvoerig staat zijn onwaarschijnlijke herstel hier in vele berichten beschreven. Een wonder dat zeggen we nog steeds, Onze eigen dierenarts staat ook nog steeds versteld, ze begrijpen er niks van. De vechtlust van de oude baas, zijn onverklaarbare wederopstanding. Hij heeft het leven omarmt in een stevige houtgreep en geniet er nog steeds met volle teugen van. En wij met en van hem. Vorig jaar op de terug vaart van Schier maakte Nicole een foto van mij met Michael in de armen, precies op het moment dat ik even in gedachten verzonken was. Het zou waarschijnlijk zijn laatste BSBE worden, waarschijnlijk zelfs zijn laatste vakantie reisje met ons.

 
De oude baas zagen we wonderbaarlijk steeds een stapje vooruit gaan. De VSS in Denemarken werd een emotionele reis. Michael nog 1 maal in de Agilty wedstrijd baan, nog 1 maal een laatste ere ronde door de showring. Dat was iets wat we 3 maand daarvoor helemaal niet meer hadden durven dromen. Het was een eervol afscheid voor hem samen met ons  van twee taken van de honden sport waar hij in zijn leven zo van genoot.
 
Onze laatste wedstrijd samen
 

Afscheid van de showring samen met Alinda.

 
Nu een jaar verder, een jaar en 3 maand zelfs nadat we te horen kregen dat direct laten inslapen het beste zou zijn. Een jaar waarin we dus nog vele mooie momenten samen aan zijn levensverhaal hebben mogen toevoegen. Een geschenk, een wonder....
 
Vorige week stonden we weer in Zoutkamp. Michael was er nog gewoon bij. Ik vroeg aan Nicole of we de foto van vorig jaar over konden doen. Helaas niet op de boot terug van Schier maar aan het water bij de camping.
 
 
Ik neem Michael later nog even alleen mee om hem mooi op de foto te krijgen tussen de bloeiende witte klaver aan de waterkant.
 
Sneeuwwitje onze wonderboy
 




 
Deze zomer wordt het, door de Corona perikelen, zeker geen Denemarken, maar we zullen zeker nog nieuwe hoofdstukken gaan toevoegen aan zijn levensverhaal. Zijn medicatie is nogmaals verminderd, we hopen dat we samen nog een mooie tijd kunnen genieten.
 
#keepfightingmichael.

 
 
 

woensdag 24 juni 2020

Niet BSBE 2020 (3)

Het weekend is voorbij, de maandag begint. Buiten tikt de regen dus doet James zijn ochtend gym maar in de bench
 

We ruimen de kennels tussen de huisjes op en maken alles weer schoon. Carla en John vertrekken weer naar Brabant, de boerderij roept.


Nu we minder honden in de kennels hebben kunnen we ook kleiner opbouwen aan de andere kant van het huisje.

Ondanks dat we niet extreem veel wandelen zijn de honden  moe. De hele dag zijn ze toch bezig met elkaar.

We maken ons klaar voor een lange wandeling rond Zoutkamp. 10 kilometer was de bedoeling. Mike, Dylan en Judy bleven bij Nicole bij het huisje.





Windstil en warm, we besluiten om de route in te korten. Het was te benauwd voor een grote inspanning voor de honden.



De thuisblijvers zaten heerlijk bij Nicole op het terras.


Komen ze al weer terug ??


Na het wandelen is het goed slapen, of niet Odin


Djanis houd de wacht terwijl de andere dames heerlijk uitrusten.


Een heerlijk plekje , deze camping


Ze houden graag overzicht.



En na vermoeiden dagen slaapt het toch heerlijk vlak bij papa.


Ik doe wat shoots met de honden. Voor ons was het bijzonder dat Michael er nog gewoon bij was dit jaar. Onvoorstelbaar. Vorig jaar dachten we echt dat het toen de laatste keer was dat hij mee was. IK heb de oude man nu dan ook even extra op de foto gezet, onze oude strijder.




Op naar 2021, we gaan er gewoon voor. De dag nadat we thuis gekomen waren is Alin met Mike naar de dierenarts geweest voor zijn drie maandelijkse controle foto voor de longen. De situatie is stabiel geen veranderingen ten opzichte van drie maand geleden en we gaan het prednison gebruik nogmaals afbouwen.


Waar was je nou weer baas ?


He nou ga je weer weg zonder ons...


Inderdaad jongens. Nicole wou graag wat mooie foto's van Hugo en Herman, dus beide mannen gingen mee met mij naar de waterkant.





En zo scharrelen we rustig de laatste dagen door. De vermoeidheid bij de mannen begint echt duidelijk te worden.




Uitgeteld. Kapot.


Onze heren samen met vriendjes Hugo en Herman.


De koning en zijn kroonprins samen op vakantie. Een prachtig hoofdstuk is weer geschreven.


Ik heb enorme bewondering voor Majoor Dick Winters van de beroemde Easy company, bekend van Band of Brothers. Zijn leiderschap in moeilijke tijden is gewoon fenominaal. Begonnen als gewone veldsoldaat en opgeklommen tot de rang van majoor. In de tijd dat de wereld echte leiders nodig had. Gevochten van Normandy tot Brechtesgarden. Nooit vergeten hoe hij begon en werd  geeerd door zijn manschappen , een echte leider. Zijn levensverhaal gelezen terwijl naast mij onze eigen Band of Brothers zit.


En dan is de koek echt op, we gaan de laatste avond in.


Ook voor de Muskoka dames is het einde van de vakantie in zicht.


Als we op donderdag morgen de spullen inpakken spreekt Michael zijn mannen toe lijkt het wel. Elk jaar heeft hij dit ritueel hier gedaan. Blijft bijzonder.


De vermoeide blikken zeggen genoeg, ze zijn op.


We ruimen het huis op maken binnen en buiten alles weer schoon en vertrekken dan naar Westerbork. Ondertussen begint het steeds harder te regenen.


 
Onze Niet BSBE zit er op. We hebben genoten van de honden en het samenzijn met vrienden na zo lang elkaar gedwongen niet hebben kunnen ontmoeten. De voorbereiding voor gewoon BSBE 2021 is inmiddels alweer begonnen. Vol goede moed gaan we er gewoon van uit dat we volgend jaar weer met z'n allen afvaren naar Schiermonnikoog.
 
Het laatste woord is nu voor Herman en Hugo en ik sluit me daar graag bij aan....