Weer een pilletje minder

Wie had dit nog durven dromen. Michael doet velen versteld staan, zowel ons als de dierenarts. In maart zijn totale crash, er was geen uitzicht  meer op herstel. Leven zou lijden worden en het beste was hem direct te laten inslapen. We probeerden Michael nog een tijdje bij ons te houden en begonnen met een medicatie kuur, mede om de mensen die hem dierbaar waren nog de kans te geven afscheid te nemen van hem. Michael vocht door. En wij bleven hem steunen. Langzaam leek er enig herstel op te treden en in samenspraak met de dierenarts bouwden we zijn medicatie langzaam af. Pijnstillers stopten we mee en de prednison werd gehalveerd. In Denemarken  mochten we nog een prachtig hoofdstuk toevoegen aan zijn levens verhaal. Een aantal weken geleden opnieuw een foto laten maken en tot grote verbazing van velen was het ''object'' in zijn longen gehalveerd, ten minste zo leek het. Ook het vocht in zijn longen leek verdwenen. De eigen dierenarts was er niet bij, die was op vakantie dus haar oordeel konden we niet vragen. Vandaag ging Alinda weer naar de praktijk om nieuwe medicijnen. Samen met onze dierenarts hebben ze de foto nogmaals bekeken en ook nu kreeg Alinda te horen dat er inderdaad een positieve verandering lijkt plaats te vinden.  We gaan nu zijn laatste medicatie ook veranderen. Niet meer elke dag een prednison pil maar om de dag. Met goed vier weken maken we weer een foto om te zien hoe het er dan voorstaat. Mocht er dan alsnog een negatieve verandering komen dan gaan we weer terug naar elke dag een pil.

Gewoon genieten

Een weekend zonder shows, wedstrijden of andere afspraken in de agenda , dat komt niet zo vaak meer voor. Alinda had gisteravond een late dienst dus ze wou graag wat langer op bed blijven liggen. Om zeven uur vinden de heren dat het lang genoeg heeft geduurd en er komt geluid van beneden. Ik doe ze even naar buiten, laat ze weer binnen en kruip zelf nog even anderhalf uur onder de wol. Tja voor mij is half negen laat genoeg om ui bed te komen dus er uit, de heren voeren en met de beagle mannen even naar de bossen van Grolloo. Mango bleef thuis, met hem zou ik bij terug komst nog aan de wandel gaan. Dus de zes mannen in hun benches en op naar het bos. Daar aan gekomen de riemen vast en alles aan de heupgordel. Voor James was dit de eerste keer dat hij met de hele groep mee ging naar het bos aan de gordel. Het werd voor mij dus punniken voor gevorderden hahaha, de kleine man vloog van links naar rechts en zijn riem bleef maar wokkelen om de andere riemen heen.  We kunnen nog niet een volledige ronde van de veenpluis route lopen met James dus ik maak een eigen rondje waar de houten fietsbrug zeker in zit. Dit zal voor James ook een eerste ervaring worden van lopen over water met een rare ondergrond. Bij het bankje maak ik weer een groepsfoto van de mannen. Er is veel veranderd in de meute in een paar jaar, op zo'n moment laat je je gedachten weer even gaan.

De 'oude' meute met Justin er nog tussen.

 

En dan de huidige meute. Mike, Dylan en Elwood inmiddels een stuk grijzer om hun snoet en dan de jonge heren Odin, Donald en James er nu bij.

 

Rijkdom zit niet in materiele dingen, rijkdom zit in liefde.

Michael gaat nog steeds lekker door, de laatste week wel wat meer vermoeid maar dat is ook niet vreemd als je steeds een klein mormel achter je aan hebt

Met z'n allen over de lange houten fietsbrug. Het maakte James niks uit stoer liep hij voorop. Volg mij maar jongens dan komt het allemaal goed.

We lopen weer terug naar de bus en rijden dan naar huis. Moe vallen ze allemaal in slaap. Ik ga nog een rondje om met Mango

 

De rest van de middag liggen de heren allemaal relax in tuin en huis. Genieten van deze laatste zomerdag.

 

 

FHN Wedstrijd Assen

Gisteren stond er weer een wedstrijd in de planning. Nr 10 in de FHN competitie, voor ons de 8e FHN dit jaar. Het wedstrijd seizoen begint op zijn einde te lopen, nog 4 competitie wedstrijden waarvan wij er nog 3 zullen lopen. En dan als afsluiter het Nederlands Kampioenschap waar wij aan mee mogen doen. Maar eerst gisteren dus Assen.
In tegen stelling tot de wedstrijden verder weg konden we nu eigenlijk weer een beetje uitslapen.Half zeven ging de wekker. Het vertrouwde rijtje afwerken en dan op naar Assen. Michael en James gingen vandaag mee als supporters. De oudste en de jongste dus.
We zijn uiteraard zo in Assen en  voor 8 uur staat de tent met de benches voor de heren erin op het veld langs de wedstrijdbaan. Het wachten kan beginnen. We zullen een Vast parcours een Jumping en een Snooker lopen vandaag. Ik zal als tweede starten in onze groep.
Iets na 9 mogen we het vast parcours verkennen. Tijdens het inlopen had ik het gevoel alsof het terrein zwaar liep. Was het verbeelding of werkelijkheid. We lopen onze rondes en zoeken de lijnen.

Dan is het wachten op het moment dat we mogen, dit zal tegen 11 uur zijn.
Ik maak Elwood klaar, meneer is attent en zijn koppie is er goed bij. Ook ik zelf ben er beter bij dan twee weken geleden in Alphen. Hopelijk laten we dat in de baan ook zien.  De eerste loper mag de ring in, dat is onze trainster Kim. Ik maak Elwood ondertussen nog wat feller en als wij mogen starten is de adrenaline bij The Whoop op het kookpunt. We knallen weg en We zijn direct weer een team, in Alphen liep ik achter de feiten aan vanaf de start nu dus niet. Het begin gaat lekker, raakvlak A, paaltjes het gaat heel mooi. Op naar de wip, ik loop te ver voor Elwood uit en hij schiet langs de wip, herstel en erover, een weigering dus. We herpakken ons en gaan door, tikken er nog een lat af maar lopen verder een heerlijke ronde. Bek af kwam ik over de streep, het leek wel werkijs, het liep dus inderdaad zwaar. De rest van de deelnemers maen veel fouten en uiteindelijk zullen er maar twee een klassement lopen en de rest een disk. Kim kwam op 1 en Elwood en ik op 2.

 

Ik loop behoorlijk lang na te hiemen. Gelukkig hoorde ik meer lopers erover dat het zwaar liep, het lag hem dus niet aan mij.  Het wachten was nu op de jumping, dit zou rond 1 uur beginnen. We genieten van mooie honden sport. Kleine James deed het weer hartstikke goed. Liep stoer rond, haalde heel veel knuffels en meneer had al heel snel door dat bijan iedereen lekkere koekjes had. Weer een super sociallisatie voor hem dus.

 

 

Het voorspelde mooie weer kwam niet uit. Het was jasje aan, jasje uit weer. Maar gelukkig bleef het wel droog. Elwood lag ondertussen heerlijk relax in de kar zich voor te bereiden op de jumping.

 

 

Irene Eric, Sweety, Hailey en Sammy waren ondertussen ook weer gekomen om ons te supporten.

De baan wordt omgebouwd voor de jumping en we mogen verkennen.

 

 

Een ronde met korte bochten, en lekkere stukken als laatste de palen op snelheid. Het was dus aan mij om goed aan te geven dat Elwood de palen in moest en er niet aan voorbij schoot.

 

Ik maak Elwood weer goed attent en dan mogen we starten, 3 sprongen en dan kort om naar de tunnel. De snelheid zit er direct weer in en Elwood gaat als een speer. Ik hou hem er goed bij en we gaan heerlijk door de baan. Shit een lat eraf,  doorgaan en blijf gefocust. Op naar de palen, een klein beetje inhouden en dan bam doooorrrrr. We komen dus met 1 foutje in een mooie tijd binnen. Het wachten kan beginnen. Ik zie de andere lopers fouten maken en als de laatste is geweest maak ik samen mett Eric een rekensommetje, het is of 1 of 2 deze jumping.

 

 

De uitslagen komen binnen via de app Telegram dus de telefoon ligt binnen hand bereik. Ping daar gaat een signaal, vlug kijken, nee andere klasse. Nog even wachten dus. En opnieuw pling. Ja de A40, kijken en yes daar staan we op 1.

 

 

Dit zijn dan van die momenten dat je dankbaar even terug denkt aan de weg die Elwood en ik samen bewandeld hebben. 1 stapje vooruit, en dan toch ook weer  2 stapjes terug. en vervolgens weer vooruit. Maar steeds blijven doorgaan en genieten van zijn plezier. Dit jaar vallen de puzzelstukjes steeds vaker goed in elkaar.

 

Het wachten is nu op de snooker. Langs de ring even heerlijk knuffelen met mijn Deense vriendinnen Sweety en Hailey.

 

 

Het loopt tegen  3 uur als we mogen gaan verkennen voor de Snooker.

 

 

Ik begin het spel nu eindelijk een beetje door te krijgen. Na de start moet je eerst naar de hindernis met de rode koppen, daarna een punten hindernis nemen, de tunnel, de paaltjes of de A. Dan pas begin je aan het echte spel, het parcours in volgorde. Maar ook dan kunnen twee hindernissen samen 1 hindernis vormen, Een A en B hindernis. Ik verken en besluit na de rode de tunnel(2) te nemen. Dan direct nogmaals en dan door naar 3a B enz..... Terwijl de andere klassen beginnen te lopen volg ik de lopers en kijk hun keuzes af. Nettie, 1 van de trainsters van onze vorige hondenschool komt bij me staan en vraagt wat ik ga doen. Start rood en dan 2 zeg ik. Waarom probeer je start rood en dan 3B A en dan het parcours niet, pak  je 1 punt extra en de snelheid om het te pakken heb je wel. Hmm tja daar zit wat in. De lijn van rood naar de tunnel heb ik niet verkend dus dat wordt een gok. Ik zal wel moeten zorgen dat Elwood de tweede rode sprong negeert.. Ik ga het er op wagen.

 

We mogen starten. Elwood gaat goed mee en na de start direct door naar de rode. Hij negeert de tweede rode en duikt de tunnel in. Hij pakt ze en deze punten hebben we, dan door met het parcours en de punten beginnen te tellen. We schieten naar de A en alles gaat nog naar wens.

 

 

We komen er af en de keurmeester roept einde spel. Elwood had het raakvalk niet en dan is het over, de punten telling stopt..... Op foto's zal later blijken dat hij het raakvlak wel had, zij het minimaal maar hij was wel goed.

 

 

 

We gaan door, de aandacht verslapt wat maar we lopen verder een lekker rondje.

 

 

We zouden als 5e eindigen in deze snooker.

 

 

Met een 2e, een 1e en een 5e plaats kwam er een einde aan deze wedstrijd dag. Het was een dag waarvan ik weer genoten heb van het samen werken met Elwood in de ring. In de competitie stonden we 10 wedstrijden lang in de top 3. Gisteren zijn we van het podium gekukkeld. We gaan de komende wedstrijden onze stinkende best doen om er weer op te komen. Het zou een mooie bekroning zijn om aan het eind van het wedstrijd seizoen weer in de top drie te staan samen met Elwood.

 

De actie foto's van Elwood zijn gemaakt door Kim Boes-Pouls. Dank hiervoor.

 

Hier onder de link naar de filmbeelden van de wedstrijd in Assen.

 

Elwood in Assen

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Soms lijkt de geschiedenis zicht hier te herhalen

De vaste volgers van deze blog weten zich vast de vele foto's uit 2012 en begin 2013 nog wel te herinneren. Anders even in de zijbalk terug scrollen naar 2012/13. De bijzondere band van Jayson en zijn koonprins Elwood. Nu in 2019 herhaalt hier zich een soort gelijk ritueel. Michael en zijn Kroonprins James. Vanmiddag na werktijd maakte ik een serie foto's van deze beide mannen die mij deed terug denken aan 2012.

Jayson en Elwood, Er was tussen deze twee een band die wij nog nooit eerder in de meute hadden meegemaakt.

 

 

 

Vanmiddag met Michael en James liep ik in de voetsporen van Jayson en Elwood…..

 

Oud en Jong samen op stap

 

Blij ei, los op het lange zandpad, wetend dat ik koekjes in mijn zak heb. 1 keer roepen en James komt keurig terug.

Michael kijkt op de achtergrond toe, waar gaat mijn vriendje heen...

Ohhhh koekjes..... ik kom.

De oude vechter, afgelopen weekend was het 6 manden geleden dat hij ten dode op geschreven was. Wat hebben we in de afgelopen 6 maand nog mooie hoofdstukken aan zijn levens verhaal mogen toevoegen, hopelijk volgen er nog vele.

James volgt de oude meester.

Even uitrusten hoor James.

En weer door.

Ik zat er met een grote grijns naar te kijken. Oud en jong samen zoveel plezier. Back in memory lane.

Stoere kleine stamper, wat wordt je snel groot.

Het lange pad waar zoveel voetafdrukken van onze meute staan in de loop der jaren.

Een kostbaar bezit.

Waar is de kleine James gebleven.

Genieten met een hele grote G.

Kom jongens, genoeg voor nu. Riem weer vast en op naar de andere mannen die thuis vol ongeduld zitten te wachten.