De bende van Bork is klaar voor nieuwe avonturen .

dinsdag 20 januari 2009

Grote snertwandeling 2009

Afgelopen zondag was het dan zover de grote snertwandeling. Na een week met heel veel emotie was deze zondag ook een erg moeilijke dag. Deze route was altijd onze vaste wandeling met de hele meute. Nu was het de eerste keer dat we hem liepen zonder Kevin. Op zaterdag waren Yvonne en Patrick met Mazzel en Jewel al bij ons gekomen. Ze kwamen uit Venlo en bleven de nacht bij ons logeren. Zondag morgen kwamen Petra en haar zus ook nog naar ons toe met 5 honden. Inmiddels was ik al vertrokken naar Grolloo om daar de wandelaars te ontvangen. Toen ik het restaurant binnen kwam waren de eersten er al. Het duurde niet lang of er kwamen steeds meer mensen binnen en rond kwart voor elf was iedereen aanwezig. In totaal waren we met goed 65 man en 47 honden waar onder 2 labradors en 1 hamilton. Om elf uur vertrekken we naar het bos. De weersvoorspelling was niet erg goed maar gelukkig was het droog. Aan het begin van de wandeling houden we een welkoms woordje en wensen iedereen een prettige wandeling. Veel honden gaan los en een paar blijven aan de riem. Maar we zijn nog geen 500 meter het bos in of twee honden (Denia en Carlein) krijgen een geur in de neus. Ze gaan er vandoor en nemen een aantal honden mee, waaronder Michael en onze oppas beagle Max. Fluiten en roepen hielp niets ze waren al weg. We lopen rustig door en al redelijk snel is Michael weer terug bij de groep. Maar de rest is nog steeds op jacht. We zijn al een aardig eindje verder als ik van de baasjes van Max hoor dat Max ook weer terug is samen met nog 1. Maar nog steeds geen spoor van Denia en Carlein. We lopen langs een heide veld en mijn gedachten dwalen een beetje weg. Dit was altijd het stukje waar Kevin en Jayson enorm veel plezier hadden. Een kleine traan rolt over mijn wang. Maar al snel ben ik weer bij de les. We passeren een stuk waar ik weet dat veel wild zit. Ik vraag de mensen om hun honden aan ter lijnen en dit gebeurt ook keurig. Even later mogen ze weer los. We naderen het punt waar de route zich splits in 4,5 en 7,5 kilometer Jan Hoekzema loopt samen met Basil de korte route, verder loopt iedereeen de lange route. Als we bij de zandspeelplaats komen is het feest voor de heren, Rennen , springen en gek doen, een lust om naar te kijken. Ondertussen informeer ik of Denia en Carlein al terug zijn meer nee ze zijn er nog niet. We hervattten de wandeling en omdat we wat tijd verloren hebben ,met het wachten, kort ik de route iets in. We lopen weer richting de fietsbrug als het even fout gaat. Twee honden gaan er vandoor en zijn weg. We laten de grote groep doorlopen en een aantal blijven achter om te zoeken. 1 hond is al snel weer terug de ander blijft spoorloos. Wilfred blijft samen met het baasje zoeken en ik loop verder achter de groep aan. Ondertussen zijn de meesten al onderweg naar het restaurant om te genieten van de heerlijke snert. We besluiten dat Alinda daar ook heen gaat, en Jan van Dijk en ik zullen gaan zoeken naar Denia en Carlein. Het was inmiddels begonnen te regenen en het werd vies in het bos. We rijden met de auto van Jan het bos in. Ik weet waar we wel en niet kunnen rijden en we zoeken, roepen, fluiten maar krijgen geen teken van leven. Ondertussen heeft Wilfred meer succes en hij kan een baas en hond weer bij elkaar brengen. Hij kwam nu ons helpen zoeken. En het regende maar door en we bleven volhouden maar zonder resultaat. Om goed half vier gaan Wilfred en ik even naar het restaurant. Jan blijft achter in het bos. Ondertussen zijn de meeste wandelaars al weer op weg naar huis. Wat ik van Alinda begreep hadden ze enorm genoten van de wandeling. Petra en haar zus gaan nog met Alinda naar huis en wij hervatten onze zoektocht. Wilfred en Annedien, Jan en Jenny en ikzelf. Waar we ook zoeken beide dames laten zich niet zien of horen. Het loopt naar kwart voor vijf en de ongerustheid begint toch toe te nemen. Wat zou er gebeurt zijn, zouden ze door het ijs gezakt zijn, meegenomen door iemand of ..... zeg het maar. Ondertussen heeft Alinda contact gezocht met de dieren ambulance. Maar ook hier was niets bekent over twee beagles. Om kwart over vijf besluiten we te stoppen met zoeken het wordt al donker en we zijn door nat. Jan en Jenny rijden achter mij aan naar Westerbork om even op te warmen. We drinken wat en Als Jan en Jenny weer droog zijn gaan ze nogmaals terug naar het bos. Wij blijven nog even met Petra en haar zus praten en als zij vertrekken naar Wijdenes besluiten wij om ook nogmaals naar het bos te gaan. We bellen met Jenny dat we er aan komen. We blijven zoeken tot kwart over acht maar helaas zonder resultaat. We gaan een koude nacht tegemoet, waar zouden Denia en Carlein zijn. We spreken af dat ik de volgende morgen extra vroeg het bos in zal gaan in de hoop dat ik ze vind. Jan,Jenny en Alinda zullen later ook komen.

We hadden een grote opkomst.



Midden in de groep Basil van de Oppershoeve. Bijna veertien jaar.






De zandspeel plaats is altijd een feest.







Jayson genoot vandaag na een moeilijke week.









Doordat Wilfred, Jan en Ik achter bleven om te zoeken haden we een logistiek probleem. Alinda en Jenny voor in de beaglemobiel en Annedien moest achter in tussen de honden.



Na ook voor ons een onrustige nacht gaat om half zes de wekker. Ik kleed mee aan en ga het bos weer in. Om kwart over zes ben ik weer aan het zoeken. Het is nog erg donker. Mist lampen aan, groot licht en een zaklamp er bij zo rij ik door het verlaten bos. Maar helaas het enige wat ik zie zijn uilen. Geen teken van leven en ook geen sporen van de beide dames. Om acht uur ben ik op kantoor en meld daar dat er twee honden vermist zijn. Ik zal vanmorgen nog een aantal maal delen van het bos uitkammen. Alinda, Jenny en een vriendin lopen om half tien de route nogmaals maar ook zij hebben geen resultaat. Ondertussen is Wilfred ook al weer in het bos en zoekt maar vind ook niets. Om kwart over 11 zijn Denia en Carlein al vierentwintig uur zoek. Rond 1 uur besluiten ze om eerst weer te stoppen met zoeken. Nat ,koud en verdrietig rijd iedereen weer naar huis. Ik zelf blijf de hele middag bezig met zoeken op delen van de route. Als ik om half vier nog een maal een deel afzoek zie ik opeens twee reeën staan. Ze staan erg strak naar iets te kijken. Als ik verder kijk zie ik opeens een hoofd uit de bosjes komen, het zou toch niet... Ik kijk beeter en warempel het is een beagle koppie. Ik roep de magische woorden JAMMIE JAMMIE en daar is hoofd nummer twee ook. Onmiddelijk bel ik met Jenny dat ik ze gevonden heb. Jenny is erg blij en riept door de telefoon dat ze er direkt aan komen. Ondertussen zal ik proberen om ze te vangen. Alinda heb ik inmiddels ook al gebeld en die komt ook naar het bos met handdoeken en brokjes. Ik loop heel voorzichtig naar de honden toe en ik zie al dat Denia erg moe is, Ze gaat zitten langs het bospad en ik heb haar zo te pakken. Ze trilt helemaal van de kou en heeft erg veel honger. Ik doe mijn werkjas uit en droog haar een beetje af met een top gras. Als het meeste water van haar vacht af is doe ik mijn jas over haar heen. Na bijna acht en twintig uur heeft ze weer een beetje warmte over haar natte, vermoeide lijfje. Ondertussen probeer ik Carlein ook te lokken maar die vertrouwd het niet helemaal. Ze blijft op een afstandje staan blaffen. Als ze ziet dat Denia koekjes krijgt komt ze toch dichterbij. Langzaam voetje voor voetje maar erg op haar hoede. Als ik de kans krijg zal ik proberen om haar halsband te pakken. Maar door de kou en regen waren mijn vingers inmiddels al behoorlijk stijf. Ik grijp en heb haar niet goed vast. Ze worsteld zich los en zet het op een lopen. Ze blijft op 50 meter staan. Jenny weer bellen dat ik inmiddels 1 hond te pakken heb. Alinda is inmiddels bij mij gekomen met honddoeken We wrijven Denia droog en warm. Dan zal Alinda proberen om het vertrouwen van Carlein te krijgen ze loopt langzaam naar haar toe en werpt haar wat koekjes toe. Langzaam komt ze nu naar Alinda en op een goed moment is het zover dat Alinda haar kan pakken. We hebben ze beiden weer een opluchtig gaat door ons lichaam. Jan en Jenny zijn inmiddels gearriverd op de parkeerplaats. Geloof dat ze een nieuw snelheids rekord hebben geplaatst Binnen het half uur vanuit Roden naar Het bos in Grolloo. We zeggen dat we beide dames hebben en dat we naar hun toekomen. Om kwart over vier kunnen we baas en hond weer bij elkaar brengen. Het is een emotioneel weerzien. Gelukkig is het allemaal toch nog goed afgelopen.

dinsdag 13 januari 2009

In memoriam Kevin van de Oppershoeve

Vandaag hebben we het moeilijke besluit moeten nemen om Kevin te laten inslapen. Kevin is thuis vredig tussen ons en zijn maatjes ingeslapen. Kevin is 13 jaar en 8 maanden oud geworden.




Als twee grote ogen je vragen,
help me, want ik voel me niet zo fijn.
Mag je dan, terwijl je zelf voelt,
dit is het einde,
egoïstisch zijn?

Als je van de arts hoort,
dit komt nooit meer goed
en hij krijgt steeds meer pijn.
Mag je dan, omdat je hem niet wilt missen,
egoïstisch zijn?

Als twee lieve ogen
zich sluiten gaan voorgoed
en je zonder hem
naar huis toe moet.
Met je mandje in je hand
en een hart vol pijn.
Dan probeer je jezelf te overtuigen
dit is het beste.
Ik mocht niet egoïstisch zijn.

Vele jaren was hij bij me,
elke dag samen was een feest.
En al die fijne dagen,
is hij zelfs niet één keer
egoïstisch geweest ………….


Kevin bedankt voor al die fantastische jaren. We missen je nu al.

zaterdag 10 januari 2009

Kevin erg ziek.

Bij Kevin beginnen de jaren nu toch echt te tellen. Hij loopt nu al een aantal maanden met kleine klachten rond. Met medicatie konden we hem steeds nog goed helpen. Maar nu lijkt toch het moment te zijn gekomen dat we de moeilijkste beslissing uit ons leven moeten nemen. Eergister nacht is er waarschijnlijk iets bij hem gebeurd. Het lopen gaat erg moeilijke en op 1 van zijn voorpoten wil hij niet staan. Als hij wil gaan liggen heeft hij heel veel pijn. Dit laat hij nu duidelijk merken. Afgelopen nacht heb ik naast zijn mand geslapen. Van half 1 tot half 6 heeft hij wakker gelegen , was erg kortademig en keek met hulp vragende ogen in het rond. Om half zes is hij eindelijk gaan slapen. Vandaag ging het redelijk maar je ziet gewoon dat hij pijn heeft bij veel dingen. En de pijn van de hond is ook pijn voor de baas. De hele roedel hier merkt dat er iets staat te gebeuren en zijn allemaal van slag. We houden Kevin goed in de gaten en hopen dat komende nacht beter gaat. Hopelijk treed er verbetering op.

Dit is niet de Kevin die we kennen. De vrolijke roedel leider die geen pijn kent.



Zijn maatjes zijn helemaal van slag.



Michael laat Kevin geen moment alleen.



Michael en Jayson samen bij de mand van Kevin.



Steun zoeken bij elkaar.

woensdag 7 januari 2009

Grote snertwandeling 18 Januari 2009

Het begint al op te schieten richting 18 januari. Het gaat goed met de aanmeldingen voor de wandeling in Grolloo. Op dit moment staat de teller op 50 personen en 37 honden. Maar daar kan nog meer bij. Bent u lid van de BCN, of wilt u lid worden(als niet lid mag u 1 maal mee lopen met een wandeling van de BCN)meld u dan nu nog aan voor de grote snertwandeling. Meer info in de laatst verschenen Beaglebode.