Dit zijn wel hele lange dagen, we moeten vroeg vertrekken en zijn vaak laat weer thuis. De hele meute gaat dan ook mee op tour.
Vijf uur zondag morgen ging hier de wekker. Een normaal mens draait zich op dat tijdstip nog een keer om onder de lakens maar wij dus niet hahaha. Wassen, aankleden, honden voeren, zelf eten en de laatste spullen in de bus. Het is inmiddels routine geworden. Op de avond er voor zet ik het meeste al in de bus en s morgens is het dan alleen nog de tas met eten en drinken. Het is tegen zes als we vertrekken. De heren slapen gewoon verder in de bus, we zijn Westerbork nog niet uit of we horen al geen geluid meer van achter uit de bus. Tegen 8 uur zijn we op de plaats van bestemming. Het terrein van de Alphense honden club ligt tegen over de gevangenis. De auto's mogen we parkeren op het gevangenis terrein. Maar goed dat we niet veel bekenden in die hoek hebben anders had je de praatjes aan de gang, wat moest jullie auto de hele dag bij de bajes ???
We zetten de tent op, de benches erin en halen dan de heren uit de bus. Het wachten kan beginnen.
De heren vinden het geweldig als ze mee mogen. Voor Odin en Donald komt er straks een tijd dat ook zij de wedstrijd ring in gaan. Ze zijn er nu nog niet klaar voor maar het zal niet lang meer duren.
Voor James is het weer een prachtige socialisatie.
We hadden uitzicht op de gevangenis, hihi, een Blues Brother die een wedstrijd heeft vlak bij de bajes..... als dat maar goed komt.
We beginnen met de gambling vandaag. Er zijn bonussen te verdienen door bepaalde combinaties van hindernissen te nemen. we zullen zien. We verkennen en bepalen onze eigen routes. Dan is het wachten op het moment dat we mogen starten.
We starten en vanaf de tweede sprong ben ik het contact met Elwood kwijt, ik ben zelf niet fel genoeg en loop echt achter de feiten aan, te laat met aangeven en allemaal is het het net niet. De raakvlakken gaat weer mis en ook een weigering op de palen. Uiteindelijk worden we 12e.
Het was het dus allemaal net niet. Nu gebeurt het vaker dat we de eerste ronde niet helemaal top zijn dus hopelijk gaat het vervolg van de dag beter. Ondertussen krijgen we support van Manon en Bailey. En ook de ouders van Manon. In de jonge show jaren van Michael waren hij en Bailey elkaars concurrenten. Maar over en weer gunden we elkaar de succesen. Toen was het showen nog mooi en ging men in en buiten de ring nog vriendschappelijk met elkaar om. Helaas is dat tegenwoordig wel eens anders. In 2008 behoorden Michael en Bailey tot de top reuen van de Nederlandse show. Vaak streden ze tegen elkaar. En vaak stonden ze samen 1 en 2. In 2008 maakte ik een foto van beide jongen heren na een prijsuitreiking, deze foto komt nog geregeld voorbij op social media en brengt mooie herinneringen boven. Beide heren zijn nu veteraan en showen niet meer. Bailey heeft een lastige blessure gehad en het verhaal van Michael is bekend. Dat beide heren nu weer samen waren was dus een speciaal moment wat toch wel zorgde voor een beetje emotie. Er was herkenning onderling van beide heren maar ook van Bailey naar ons en van Michael naar Manon, zo mooi om te zien. De beide mannen namen nog 1 maal de voor hun zo vertrouwde show stand aan voor een foto. Oude tijden herleefden even aan de rand van de agility ring.
De jonge heren in 2008
en nu als veteranen in 2019, 11 jaar later. De vacht kleur is inmiddels aardig verbleekt.
De wedstrijden gaan ondertussen gewoon door en de baan wordt omgebouwd voor het vast parcours.
We gaan verkennen en zoeken onze lijnen.
We gaan naar de start en mogen de baan in. De start is nog goed maar we missen het raakvlak van de kat, Elwood schiet tussen de hindernissen door en neemt de tunnel. prrrrt. Disk. We vervolgen onze ronde en missen nog een hindernis, de palen gaan wel weer vloeiend en dan door naar de wip, ook hier gaat hij er weer af, vorige week geen probleem nu weer een vreemd ding blijkbaar.. We eindigen met een paar snelle sprongen maar helaas geen punten deze ronde.
Het is even balen maar de fout lag weer volkomen bij mij, ik bleef opnieuw achter de feiten aan rennen. Even ctrl - alt - delete en dan proberen te vlammen op de jumping.
De baan werd omgebouwd en er kwam een parcours met mooie lange stukken. Een race parcours dus. Het is inmiddels bijna half vijf als wij aan onze laatste serie beginnen.
Ik zie drie mogelijke struikelblokken. De korte bocht na hindernis 3, hier geen latje tikken. en de afstand tussen 5 en 6 hier moet ik zorgen dat Elwood niet de tunnel van 17 in duikt. Na 6 moet hij op snelheid de palen in duiken . Als ik hem door deze drie punten goed krijg dan kunnen we knallen.
We mogen starten, ik maak Elwood even goed fel en ben er zelf ook weer goed bij. We schieten weg. de bocht na 3 gaat goed, door de tunnel en ik hou hem uit de andere, op naar de palen, ik geef het te laat aan en Elwood schiet door, terug en hup door de palen. Een foutloze ronde kunnen we vergeten dan nu maar op volle snelheid door knallen. De sirene bij Elwood gaat aan dat is een goed teken. We lopen verder een heerlijke ronde en zullen uiteindelijk als 9e eindigen.
De wedstrijd dag kwam zo ten einde. Ondanks de mindere resultaten hebben we genoten langs en in de baan. We hebben onze derde plaats in het klassement vandaag nog vast kunnen houden. Over twee weken is de volgende competitie wedstrijd.
Het is na 6 uur als we onze spullen weer oppakken. Het was een lange dag. Onderweg eten we nog wat en het is rond negen uur als we moe maar toch wel voldaan weer thuis de oprit oprijden.
Hieronder de link naar de bewegende beelden. En zo als ik in het begin al zei, Een Blues Brother een wedstrijd laten lopen voor een gevangenis dat vraagt om moeilijkheden. Vandaar dat ik onder het filmpje de muziek van de Blues Brothers heb geplaats. Jailhouse Rock.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten