Baas in verplichte rust.

 Het is een dikke week erg rustig hier op de blog. Reden is dat de baas hier in ze ziekenboeg zit. Niet echt ziek maar na een ziekenhuisopname verplichte rust. De avonturen van de mannen bestonden dus afgelopen week hoofdzakelijk uit steun geven aan de baas.

Ziekenhuis opname... ja de baas is nooit ziek maar loopt al jaren met slechter wordende oren. Al jaren in beide oren een gehoor apparaat, eerst erin, en nu sinds een jaar erachter. Alleen is het verlies op links dusdanig dat het met een apparaat niet meer goed te 'herstellen' is dat ik er baat bij heb. Na een heel medisch trace is een team van 12 specialisten tot de conclusie gekomen dat ik geschikt zou zijn voor een zogenaamde Cochlear implantaat, afgekort een CI en daar bij een verbetering van 70 tot 80 % ten opzichte van nu zou kunnen behalen. Het was voor mij heel lang een stap te ver maar nu besloten om door te zetten. Een jaar lang onderzoeken en in oktober groen licht, vanaf dat moment kon ik binnen drie maand een oproep verwachten.  En deze oproep kwam sneller dan verwacht.  9 november  kon ik geopereerd worden. Een dagopname, s morgens de operatie en s avonds als alles goed was weer naar huis. 

Kwart voor 7 mocht ik weer naar huis, nog wel een beetje suf

En vanaf dan een goede 6 weken wachten tot de buitenhuidse aansluiting aangesloten wordt. De eerste dagen thuis bestonden uit heel veel slapen, als nawerking van de narcose, en erg duizelig zijn. Bezig zijn met de mannen was aan mij dan ook niet besteed.. En de heren merkten dat baasje anders was de hele dag bleven ze als een warme deken bij mij in de buurt liggen.

Charlie vond het ook maar vreemd zo'n piet piraat in de kamer.

De eerste dagen was het voornamelijk slapen, bankhangen, een beetje lezen en weer slapen wat de klok sloeg.

Op zaterdag voel ik me iets beter en wil even een frisse neus halen. Even een klein blokje om samen met Dylan, het viel me toch nog tegen.

De mannen bleven mijn dekentje.

Elke dag voelde ik me weer wat opknappen, sliep minder overdag en ook de duizeligheid verdween langzaam.

Woensdag kwam Petra op bezoek met mijn grote vriendin Domino.  Het was mijn beste dag vanaf de operatie. Niet meer duizelig en niet meer moe.

Speciale vriendin, het deed me goed haar weer op schoot te hebben. 

In de middag moeten we naar het ziekenhuis voor controle en worden de hechtingen verwijderd. De artsen waren tevreden over het herstel tot nu toe.

Donderdag was even weer een mindere dag maar die dagen die daarna volgden werden steeds beter. Ik liep elke dag met Dylan , ons rondje werd steeds groter.

De laatste herfstpracht pakten we samen nog mee.

En ook probeer ik weer met meerdere honden te lopen. Eerst Dylan en Charlie samen.

Zondag stapte ik weer voor het eerst, sinds een dikke week, zelf achter het stuur van de auto en vandaag ben ik weer begonnen met werken, eerst halve dagen en zien hoe het gaat. Ik moet wel oppassen dat ik niet teveel buk, en tillen moet ik helemaal even tot een minimum beperken. Maar we zijn weer op de been en langzaam aan zullen de avonturen van de mannen weer komen.