Afgelopen maandag avond kreeg Mango een soort verlammings aanval, kon niet meer op zijn poten staan en keek met hele grote ogen de wereld in. Hij had het vestibulair syndroom, dit is een probleem met zijn evenwichtsorgaan en komt meer voor bij oudere honden. Er is geen medicatie voor en met rust moet het herstellen. De hele week zagen we gelukkig kleine vooruitgang en gisteren konden we gelukkig zijn 10e verjaardag vieren. In de meute merkte je direct weer een verandering. Gelukkig was dit van korte duur.
Vanmorgen moest Alinda met Elwood op stap dus ging ik hier met de mannen afzonderlijk aan de wandel, als eerste mocht Mango mee.
Zijn lopen gaat gelukkig weer steeds beter en het lijkt er op dat hij volledig hersteld. Vanmorgen had ik de vrolijke Mango weer aan mijn zij.
Dit krachtige blik is gelukkig weer teug in zijn ogen, is nog wel wat sneller vermoeid dan voor de aanval , maar het gaat de goede kant weer op. Gisteren zijn 10e verjaardag alweer, waar is de tijd gebleven.
Odin was de volgende die mee mocht. Heerlijk in een door rijp bedekt landschap rende hij vrolijk met mij mee.
Vrolijke kleine man, wat ontgroeien ze toch snel hun puppy tijd.
Na een heerlijke tijd 1 op 1 was het voor Odin weer tijd om naar huis te gaan. Donald ging nu met mij.
Twee blije puppen zorgen voor jong leven hier in de meute. Twee heren die helemaal zijn opgenomen in de groep. Heerlijk is dat. Beide mannen kunnen het super met elkaar vinden. Veel spelen en heerlijk lief samen slapen. Buiten in het veld merk je veel verschil . Odin is een echte werker met zijn neus. Zelfstandig en doelgericht volgt hij zijn pad. Donald is veel meer gericht op mij. Ik hoef maar 1 keer zijn naam te roepen en hij komt direct.
Even apport met een knuffelkonijntje.
Als laatste neem ik de oudjes Michael en Dylan mee. Heerlijk rennen beide veteranen samen door de velden.
Bijna 12 en bijna 10.
Het was een morgen waar we allemaal van genoten. De hele middag lag alles heerlijk achter het raam in het zonnetje te slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten