In 2014 zijn we op een show in Dortmund samen met Elwood. Zijn eerste buitenlandse show. Hij vond vreemde plaatsen met drukte altijd al een beetje spannend maar echt angst had hij niet. Tijdens deze show vliegen in de ring voor ons twee rottweilers elkaar in de haren. Elwood is hier getuige van en staat er vlak bij. De angst is te zien in zijn ogen en we krijgen hem met veel vertrouwen weer een beetje rustig, de show ging verder redelijk en we waren blij dat het voorbij was. Als we naar buiten lopen en nog even staan te praten met Duitse vrienden loopt er een kindje met een ballon achter ons langs. En alsof de duvel er mee speelt de ballon knapt precies naast Elwood. Hij wist niet waar hij kruipen moest, met de staart tussen de benen kruipend over de grond, helemaal in paniek. Deze ervaringen hebben hem een trauma opgeleverd met betrekking tot honden evenementen, met name het gebeuren rond een show, daar ligt voor hem een grote drempel. We hebben hem na deze ervaringen nogmaals mee gehad naar een paar shows maar het kwaad was al geschied. Een angstige hondje die niet te benaderen was in de ring en het liefst zo snel mogelijk in een veilig hoekje weg kroop. Voor ons was het duidelijk, dit doen we niet meer. Geen shows voor Elwood we doen hem er geen plezier mee.
Zijn angsten bleven en vooral in drukke mensen massa's was hij helemaal niet op zijn gemak. Vreemde, onverwachtse dingen brachten hem direct van slag. We proberen van alles om hem er door heen te krijgen maar het heeft heel veel tijd nodig, zo zie je maar dat een slechte ervaring een hele impact op een hond kan hebben. We besluiten om met hem aan behendigheid te beginnen, geen druk op hem leggen en puur trainen op het opnieuw opbouwen van vertrouwen. We nemen contact op met Agility Moves in Noord Sleen of er plek is in hun trainingsgroep.
En zo beginnen we halverwege 2015 met een angstig hondje aan de eerste trainingen. In het begin vind hij alles eng en spannend maar met veel geduld, rust en veel beloningskoekjes zien we hem langzaam veranderen. Alinda loopt de eerste lessen met hem maar al snel krijgen we door dat Elwood een hondje is dat niet moet gaan nadenken maar puur op snelheid moet trainen. Ik neem de plaats van Alinda over en vanaf dat moment beginnen Elwood en ik aan een nieuw avontuur.
De trainingen gaan steeds beter, en als het kwartje bij hem gevallen is gaat hij met sprongen vooruit. Zijn angst verdwijnt , en hij heeft door dat iedereen op de training koekjes heeft. Hij begint spontaan vriendjes te maken. Ja de liefde van een beagle gaat toch nog steeds heel vaak door de maag. Eind vorig jaar is er als jaarafsluiting van de training een fun wedstrijd. En wat gebeurt er. Elwood en ik zijn de snelsten in de beginnersgroep.
En zo beginnen we in 2016 weer vol goede moed, we zitten op het goede spoor. We gaan van de beginners groep over naar de gevorderden en Elwood blijft groeien, zijn angsten worden steeds minder en hij krijgt er steeds meer plezier aan. Heel voorzichtig vallen de woorden wedstrijd lopen al eens. Afgelopen zomer gaan we met Elwood kijken bij een paar wedstrijden, puur om hem vertrouwen te geven, dat het echt niet eng is. En ook dit gaat redelijk goed. De vraag komt of Elwood en ik mee willen doen met de wintercompetitie, dit is een wedstrijd verband in de winterperiode in een afgesloten manege. We besluiten om de gok te wagen.
We blijven trainen en boeken steeds meer vooruitgang, Elwood promoveert van angst haas naar clown van de donderdagavond. Geregeld bedenkt hij zijn eigen parcours en het parcours van de andere trainingsgroepen wil hij ook nog wel eens mee lopen, tot groot plezier van velen , maar voor het baasje is het soms even slikken. De afgelopen weken kwam de clown in hem echt naar boven, eigenzinnig dat hij was gooide hij er de laatste weken echt met de pet na. Ik begon toch wel te balen want de datum van de eerste wedstrijd kwam steeds dichter bij. Vorige week de laatste training voor de eerste wedstrijd, en die ging weer lekker, ik kon hem er redelijk bij houden.
En zo kwam dus de datum 20 november op de kalender, de dag van ons debuut samen, ik was best zenuwachtig hou zou het gaan. Michael nemen we mee als steun voor Elwood. De wedstrijd is in de manege in Assen. Vlak bij dus, maar het was wel vroeg dag. Om half acht waren we aanwezig. Elwood is erg rustig en toont helemaal geen angst, dit was al de eerste positieve ervaring. We plaatsen de bench langs de manege bak en dan begint het wachten. Het parcours wordt opgebouwd en ik volg alles wat er gebeurd, alles is ook voor mij nieuw. En dan begint het. We straten met het vast parcous, dit is een parcours waar de raakvlak hindernissen inzitten. De small en medium mogen het parcours verkennen. Samen met mijn trainster Sia verken ik het parcours, ik krijg nog wat laatste aanwijzingen hoe te lopen en te wisselen en dan is het zover. De wedstrijden beginnen. Als er nog ongeveer tien honden voor ons moeten dan gaan wij naar de voorring. Ik voel de spanning toch wel stijgen nu, het parcours heb ik in mijn hoofd zitten en nu maar hopen dat het goed gaat. 116, 117 en dan mag 118, dat zijn wij. Ik zet Elwood voor de start en wacht op het fluitsignaal van de scheidsrechter. Prrrtttt, we mogen. We schieten weg en het is echt begonnen, Hoog, hoog, tunnel, hoog en dan naar de kattenloop..... tenminste dat was de bedoeling, Elwood vond de tunnel mooier en dook daar in. De scheidsrechter fluit een disk, Elwood vermaakte zich nog door weer een eigen parcours te rennen, hahhha totaal geen angst, ik baalde wel ,maar was blij dat zijn eerste ervaring toch positief was.
We kijken naar de andere honden en wachten tot de eerste ronde klaar is. Als alles is geweest wordt het parcours gewijzigd, we gaan voor de jumping. Alle raakvlak hindernissen zijn er nu uit. We mogen weer verkennen en samen met Sia maak ik mijn rondjes weer. Wisselen, opvangen, draaien alle punten lopen we weer door. Ik loop het rondje een aantal keren zodat ik hem opnieuw in mijn hoofd heb. De eerste honden mogen beginnen, ik kijk langs de ring en volg hun verrichtingen. En net als bij de eerste ronden gaan we met nog 10 honden te gaan de voorring in. We mogen starten. Hoog, hoog, hoog, hoog tunnel....... en daar waar Elwood altijd de tunnel in duikt loopt hij er nu bij langs. ik roep hem en hij komt terug maar neemt nog wel even een sprong mee. Prrrrt. Disk. Je hoeft dan niet direct de baan te verlaten maar mag gewoon het parcours afmaken. Elwood neemt de tunnel en we gaan door naar de paaltjes.... daar staat een bordje waar hij even aan moet snuffelen en ik zie zijn koppie veranderen , oh nee daar gaat ie weer en ja hoor hij ging er weer vandoor. Maar ik kreeg hem snel weer bij de les. De paaltjes doet hij uitstekend, we nemen nog een vijf tal sprongen, een paar wissels en door de tunnel, het gaat fantastisch. We lopen de rest van het parcours heerlijk uit en ik geniet van hem, dit is waar het allemaal om begonnen is. Het plezier straalt van zijn koppie wat een genot. Als we over de finisch zijn ben ik ontzettend trots op mijn kleine vriend.
Als laatste onderdeel is er een team estafette. Elwood en ik starten als laatste. Als de voorgaande hond over de finisch is mag de volgende vertrekken. Ook dit was een nieuwe ervaring voor ons. Elwood schiet als een raket weg als we vertrekken. Hoog, A schutting, raakvlak keurig aangeraakt, hoog hoog en dan de tunnel..........shit hij duikt de verkeerde in. Prrrrt Disk, Elwood komt er uit , ik roep hem stuur hem de goeie in dan via de andere weer naar voren en dan kan de race motor aan. 5 sprongen neemt hij op volle snelheid en dan door de tijdsfinisch.
Zo kwam er een eind aan onze eerste wedstrijd dag, een dag die hopelijk een begin wordt van een mooie periode, Elwood heeft zijn sport gevonden. Het plezier straalt van hem af, de angst is verdwenen. Dit is waar we het allemaal voor gedaan hebben.. Wordt vervolgt.
Zelf heb ik nu dus geen tijd om foto's te maken, gelukkig zijn er wel anderen die dat doen.
Hier hebben we het voor gedaan, een angstig hondje heeft zijn angst overwonnen. We zijn samen begonnen aan een nieuw avontuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten