De meute op vakantie in Denemarken (7)

 Vrijdag 27 Juni

De zee geeft rust zeggen ze, nou de hele nacht bleven de golfen hard tegen het strand slaan en haalde de wind steeds harder aan. In de nacht toch even door het raampje naar buiten spieken, staan we nog droog hihihi. Maar er was geen reden tot paniek. S morgens wakker worden en dan uit het raam de zee zien was toch wel een bijzondere ervaring

Er is s orgens een kleine aanvaring tussen Dylan en James. Dylan loopt tegen een slapende James aan en die schrikt en hapt naar de oude baas, precies rond zijn oog. Dat was de tweede keer deze vakantie dat de oude man de Sjaak was.  Het stelde niks voor was puur een schrik reactie maar Dylan liep later wel met een dik ook. Gelukkig hebben we alle soorten medicatie bij ons en kon Alinda hem direct verzorgen. Ik ga er na even met de beide oudjes aan de wandel, de anderen moeten even wachten. Het is weer stralend weer, heel anders dan toen we gingen slapen.

Nee baas ik wil nu niet op de foto.

Nou ik wel hoor baas !

Na een lekker stuk met de kop in de wind loop ik weer terug naar de camper en neem de andere 5 mee. We maken een lekkere lange tocht langs de branding.

De campers die de nacht op het strand stonden, bij de voorste is de natte plek van het verzamelde regenwater op het strand goed zichtbaar

Ik klauter de duin op en maak een foto. Dan zie je hoe klein je bent in het grote geheel.

Charlie hangt heerlijk op de stoel leuning naar buiten te kijken.

We maken ons klaar voor vertrek.

We rijden over het strand naar de andere strandopgang, die is een paar kilometer verder. Het voelt toch steeds weer bijzonder om gewoon zo over het strand te rijden.

Door de harde wind waren er stuifduinen ontstaan op de strandopgang. Ze waren druk bezig om de opgang weer vrij te maken van zand. Wat bij ons dus een sneeuwploeg is is hier een zandploeg die de strandopgangen vrij maakten.

We vervolgen onze reis en gaan naar de vuurtoren van Rubjerg Knude. Deze vuurtoren staat op het Lønstrup Klint een levende stuifduin die 60 meter boven zeeniveau ligt. De toren werd in 1900 200 meter uit de kust  gebouwd. Door erosie brokkelde de kust steeds verder af. In 2019 stond de toren nog maar enkele meters van de kust af en er is toen een plan gemaakt om de hele toren via rails te verplaatsen. De toren is toen 70 meter landinwaarts geplaatst. Men verwacht dat hij tot 2060 hier veilig is. Deze bezienswaardigheid wilden we dus graag bezoeken.  

Van veraf zie je de toren al op de kale duin staan.

Het waait hard en het pad er naar toe is een pittige wandeling, We doen Dylan in de kar, de eerste keer deze vakantie.

Aan de struiken is wel te zien hoe de wind hier altijd waait.

Halverwege het pad kunnen we niet verder met de kar, De lopende duin, zoals ze hem hier noemen, neemt het hele pad over. Zand stuift ons aan alle kanten om de oren. Alinda drukt de kar van Dylan van het pad af en gaat erbij zitten. Ik ga met de andere 6 verder naar boven, we liepen een maanlandschap in waar je geen hand voor de ogen zag door al het stuivende zand, het deed gewoon zeer aan je gezicht.

De duin stuift steeds verder land inwaarts.

Alsof je in de Sahara bent, alleen de kamelen en de oliesjeik ontbreken nog in het plaatje.

Ik loop terug, hoofd diep in de kraag maar het zand kwam overal. Ik kruip de duin op bij Dylan met de jongens en Alinda loopt ook nog naar de toren. Het zand dwarreld hier ook van alle kanten en ik ga als een zandvanger voor de jongens zitten. Benen wijd en ze met de rug naar mij toe liggend op de grond en ik er overheen gebogen, zo hield ik ze uit de zandstorm.

De toren op de achtergrond

Stuifzand duidelijk zichtbaar op de foto, ik draai de mannen om en vang het zand voor ze op. 

Als Alinda ook weer beneden is lopen we verder terug naar de camper. Water voor de mannen en een ijsje voor ons. Ondertussen kloppen we het meeste zand uit onze kleren.

We zoeken weer een camperplaats en komen uit in Uggerby. Een kleinschalige plaats bij opnieuw een boerderij. Er staat nog een caravan en verder niks. We hadden nu bewust naar een plaats waar ook een douche was want we wilden het zand nu wel graag wegspoelen, in de camper zit ook wel een douche maar we hadden nu even behoefte aan een ruime  We bouwen de kennel weer op.

Alin gaat zich even douchen en ik blijf bij de heren die weer heerlijk buiten zitten. Als Alin weer fris en fruitig terug komt bij de camper begint ze met koken en ga ik me even afspoelen.

Vanaf de camperplaats konden we zo het bos in  of naar het strand lopen, dat lag op 2 km afstand. Na het eten neem ik de 6 mannen mee het bos in terwijl Alinda een rondje met de oude baas doet. We genieten van de prachtige natuur . Na een dik uur loop ik terug naar de camper, maar moest nu wel voor het eerst teken vangen bij de mannen.

Een mooie kronkelende beek door het landschap.

De mannen genoten , heerlijk, even geen wind en geen stuifzand zullen ze wel gedacht hebben.

De rest van de avond zijn ze allemaal bekaf en vallen in een diepe slaap. We hoorden ze niet eerder weer dan de volgende ochtend.

Wordt vervolgd