Kamp Westerbork

Christine en haar beagles zijn hier nu een week. Beide dames zijn goed opgnomen in de groep. Vooral Elwood is dikke vriendjes met de dames. Afgelopen zaterdag zijn we met Christine naar voormalig kamp Westerbork geweest. De zwarte bladzijde in de Drentse en vaderlandse geschiedenis.

Voordat we op stap gaan spelen Elwood en Grace nog heerlijk in de tuin.

Mango houd alles goed in de gaten.

Binnen spelen ze rustig verder.

We nemen niet de hele meute mee. Elwood, Grace en Dallida mogen mee. Met z'n drieen gaan ze samen in de bench achter in de bus.

We rijden naar het parkeerterrrein bij het herinneringscentrum en beginnen aan onze wandeling naar het voormalig kamp terrein.  We volgen het melkwegpad, dit is een verharde wandelroute van Staatsbosbeheer.

Langs deze route staat het hele sterren stelsel. Ook zijn er enkele voorwerpen waar je kunt ervaren hoe zwaar een bepaalt gewicht is op een planeet. Christine tilt hier een gewicht op Jupiter, Alinda en de honden kijken toe.

Ook staan er enkele mini telescopen, hier kun je ervaren hoe een telescoop werkt. Je fluisterd in de cirkel en op honderd meter afstand in de volgende telescoop hoor je duidelijk wat er gefluisterd wordt.

We liepen door een winter wonderland.

Elwood met zijn tante Dallida.

De telescopen van Astron.

Christine had zoiets nog nooit gezien en zet ze op de foto met haar mobiel.

Even een foto als herinerring.

We naderen het kamp terrein. Als eerst lopen we langs de betonnen monumenten die de vernietigingskampen in oost europa voorstellen.

Ik kom er dagelijks langs maar elke keer zie ik deze onwaarschijnlijke getallen.

We lopen langs de voormalige woning van de kampcommandant, langs de slagboom en zijn dan op het kamp terrein.

Alinda legt aan Christine uit hoe het kamp er heeft uitgezien.

102.000 stenen, staan voor de 102.000 omgebrachte gevangen die vanuit Westerbork zijn gedeporteerd naar de vernietigingskampen.

Een orginele briefkaart, uitvergroot langs het pad. Een laatste groet van een gedeporteerde aan zijn familie.

Een replica van de wachttoren, Christine was duidelijk onder de indruk van de gruwel daden die hier in de oorlog zijn begaan door de heren van het derde rijk.

De rails, symbool voor het einde.

Elwood werd een beetje moe en ging bij Alinda onder de jas.

We verlaten het kampterrein en gaan via het bospad weer terug naar de auto.

1 van de nieuwe monumenten, voor elk transport, 93 in totaal , wordt een biels geplaats met een plaatje met tekst. Datum, eindbestemming en aantal gedeporteerden.

Op de rand van het Hingsteveen. In de oorlogsjaren zag de omgeving er hier zo uit.

De honden genoten van elkaar.

Een aantal foto's heb ik thuis bewerkt,  ze stralen het gevoel van triestheid uit vind ik zelf.

Er staan tussen de stenen nu foto's van omgebrachte kinderen, elke steen is een naam, elke naam is een persoon en met de foto erbij krijgt zo'n persoon een gezicht.

De rails, het begin van het einde voor velen.

Het was een indrukwekkende wandeling, Christine was er stil van. S avonds gaan we met elkaar naar Vries, hier heeft Dagmar voor het eerst een wedstrijd met 1 van onze paarden.