Michael zijn in memoriam is nog even een dingetje, dat gaat me nog niet zo makkelijk af. Die komt nog, als de tijd rijp is. Het leven in de meute gaat ondertussen toch gewoon door
Het leven in de meute gaat zoals ik al schreef door, hoe moeilijk het ook is zonder de oude baas. We zijn nu twee week na het overlijden van Michael. In de week na Michael zijn overlijden overleed mijn eigen vader. We waren dus vaak, en op rare tijden, weg. Het was dan voor de meute ook een rare week, een week zonder hun leider, een week met baasjes die ook steeds weg waren. We merkten het verdriet van de mannen . Er kwam bijna geen actie uit hun lijf. Hun ogen en hele houding straalden verdriet . Op 26 mei brengt de meute een gezamelijke groet naar Michael, Happy Birthday vriend, we gaan door zonder jouw hoe moeilijk ook maar samen komen we er weer boven op.
De eerste groepsfoto zonder Michael, genomen op de dag dat hij eigenlijk 15 zou zijn geworden. Happy Heavenly Birthday vriend..........
De meute is een dikke week van slag zoals ik al schreef, veel slapen en steun zoeken bij elkaar. Minimale actie , ondeugd werd er niet uitgespookt. Opeens zie ik James op de tuinbank zitten, een aantal minuten gefocust naar boven, ik kijk en zie niks, geen vogels, geen vliegtuigen, helemaal niets. Met Elwood heb ik een keer eerder zo'n ervaring gehad na het overlijden van zijn dochter Djyma. Helemaal in trance en niet bereikbaar. Ik ben niet gelovig maar soms ben ik er wel van overtuigd dat er meer is tussen hemel en aarde. Honden voelen meer dan wij mensen en nu maakte ik het weer mee. Na een aantal minuten springt James van de bank, rent de kamer in sloopt een mand, jat een doos uit de papierbak, steelt de pannenlappen van het aanrecht en pikt even later de thee doek. Het was net of had hij een seintje gekregen.'' Tis goed mijn vriend, leef je leven, ik hou je in de gaten , laat me trots zijn op je''......... Vanaf dit moment kwam er weer leven in de groep.
De mannen komen dus weer wat meer in actie, er wordt weer gespeeld maar nog wel met mate. De uitdrukkingen op hun koppies zegt nog steeds genoeg. Er is verdriet.
We zijn trots op hoe de meute de hele situatie oppakt, ze zijn nog closer geworden dan ze al waren. Zo bijzonder om te ervaren.
James kan bij alle heren aankloppen voor een schouder om op te huilen lijkt het wel. De hele meute neemt hem op sleeptouw.
En ook Mango, die toch vaak afzonderlijk van degroep was zoekt de mannen steeds meer op. Mango en Michael hebben een paar keer een aanvaring gehad en dat vergat Mike niet, als Mango te dicht bij hem kwam dan begon Mike al te blaffen, blijf bij mij weg leek hij dan te zeggen
De smile is nog ver weg bij de mannen.
En zo komen de mannen de dagen samen door, dicht bij elkaar steun zoeken en zonu en dan spelen.
Baas helpen met grasmaaien.
En genieten van hun beloning voor het harde werken.
En dit zijn dan de momenten dat je dat 7e koppie zo mist.... altijd keek Mike recht in de lens van de camera.
Mango en James spelen elke dag weer samen, de oude man is opnieuw als een meester voor de jongste.
Gistermorgen gingen we weer naar de agility training met de vier beagle mannen. En precies twee weken na het overlijden van Michael was daar de smile weer in de groep. Weer heerlijk bezig met de mannen het deed hun en ons zelf goed.
Vliegende James
Twee heren die hun meester missen, maar deze morgen was de smile weer terug rond hun snoet.
Vrijdag was ik met Mango wezen zwemmen, gisteren dus agility met de vier beagle mannen, bleef Dylan over voor wat extra aandacht. Dus vanmorgen heerlijk met Dylan alleen wezen wandelen. De oude baas genoot met volle tuigen.
Blijft vreemd om Dylan hier alleen te zien rennen op het lange pad, hier liepen ze altijd samen.
Blij ei na een paar moeilijke weken.
Tussen de wilde margrieten.
En over onze schouder kijkend is Michael er gewoon bij. ''Old soldiers never die'' zei ik vaak...de klaproos naast Dylan zegt op zo'n moment dan even genoeg en doet mijn ogen weer vochtig worden......
De meute pakt de draad weer op. Wij ook.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten