Uitbuiken op 2e kerstdag

De kerstdagen zijn altijd weer bijzondere dagen. Ons jaarlijks kerst met vrienden en beagles ging dit jaar niet door. Door corona is het twee jaar niet geworden en afgelopen jaar hebben we het veranderd in een combi van Kerst en Pasen. Dat zal ook dit jaar weer gebeuren. Tweede kerstdag was hier een dag van rust. Even wandelen met de mannen en verder rustig aan. Met Dylan waren we vorige week nog naar de dierenarts geweest ivb met een verdikking rond zijn snoet, een ontsteking bij zijn kies was er de oorzaak van. Eigenlijk moest hij onder verdoving voor een gebitsreiniging maar gezien zijn leeftijd doen we dat niet. We kregen medicatie mee en hoopten zo de ontsteking te remmen. Dat lijkt gelukt, de zwelling is afgezakt en hij zit weer heerlijk in zijn vel. Gisteren met wandelen was het dan ook dubbel op genieten om hem weer zo te zien stralen. 14 jaar en precies 9 maanden is Dylan nu.

Altijd blij als hij alleen mee mag.

Zie hem stralen, daar wordt je toch zelf ook blij van.

Ik duik de sloot weer eens in en zit dan op ooghoogte als Dylan er aan komt rennen.

Maar tegen de zon in kijken wordt ook voor deze oude man steeds lastiger, 

Sneeuwwitje is hij inmiddels. Dylan is de laatste verbindende factor tussen de huidige meute en de oude meute. Dylan heeft alle heren hier  mee gemaakt.

We lopen terug naar huis en ik neem de andere heren mee. Inmiddels komt er meer bewolking opzetten en zakt de zon langzaam weg. Dit gaf een fantastische warme gloed op hun lijfjes.

En als ze dan in de verte ook nog wat zien lopen is de attentie er. Plaatje compleet.

De laatste dagen van het jaar ben ik thuis, extra aandacht dus voor de mannen, dat zullen ze vast niet erg vinden.