De bende van Bork is klaar voor nieuwe avonturen .

zondag 26 januari 2020

Mannen dag

Geen wedstrijden vandaag, dus weer een heerlijke dag om de mannen allemaal wat extra aandacht te geven. Het was heerlijk weer om te wandelen, dus in groepjes van 2 met de mannen op stap. Mango ging alleen mee, even alle aandacht voor hem alleen. Zijn foto's komen op zijn eigen blog.

Eerst een ronde met Mango, wat ziet hij er nog top uit.

 
Na Mango is het tijd voor Odin en Donald. Beide mannen zijn nog steeds 8 voeten op 1 buik. Ondanks dat James in de meute is gekomen is hun band gebleven.
 

Twee heel verschillende hondjes , een denker en een doener.


 
 Zie jij dat ook Duck, wat komt daar aan.


Odin is inmiddels een mooie jonge heer geworden.



We zien zijn zusjes Hailey en Sweety geregeld. in hun doen en laten zijn ze alle drie gelijk.


Mijn grote vriend Donald.


Langzaam komt alles bij hem in proporties. Onze gekke smurf, denkt nergens bij na, vind alles leuk.


We lopen naar huis en ik neem James en Elwood mee. Als we op de es komen komt vriendje Bhodi er ook net aan. Bhodi mocht los, ik hield de mannen aan de lijn.


Springkikker deed zijn naam eer aan.


Ik neem Elwood en James mee naar mijn fotobultje.


De snoet van Elwood is wat grijzer maar je kunt wel degelijk zien dat ze kort familie zijn.


Mijn race maatje, hij vond het maar vreemd dat we vanmorgen niet weggingen voor een wedstrijd of training.


En zijn neefje, kleine man is geen puppy meer, ineens zijn ze puppy af.


Een echte 007, stoer en aantrekkelijk

 Als laatste mogen de beide oudjes Michael en Dylan mee. En deze twee mogen  als we de es oplopen direct beide los van de riem, ze weten dat ik koekjes heb en blijven dan keurig in de buurt. Het genieten begint, voor zowel de beide heren als mij.

De smile was bij beide mannen aanwezig.



Zie hem gaan. onze Michael het blijft bijzonder hem zo te zien.



Het plezier straalde bij beide heren van hun snoet.



Elf maanden geleden werd Michael zijn zijkant bij de dierenarts geschoren voor de foto's. Je kunt het nu nog steeds een beetje zien.


En Dylan , die bleef maar rennen. Van voor naar achteren en weer terug.




En ook met deze twee ging ik naar het fotoheuveltje. De zon kwam er bij en lichte hun witte vacht nog net iets extra uit.


Een rustige, tevreden, trouwe blik. Als ogen toch eens konden praten....


Lachen Dylan...



Onze sneeuwwitjes, waar is hun mooie donker kleur gebleven. Ach het wit en grijs geeft ze een nog hoger knuffel gehalte.


Genieten met een grote G.

 
We lopen terug naar huis. Ik ga aan de koffie en de mannen liggen verspreid door de kamer te slapen, de hele middag heb ik ze niet meer vernomen

Geen opmerkingen: