Crufts 2016, deel 1, (9-3 t/m 11-3)

                                                      

Eindelijk was het afgelopen week zover dat we ons klaar konden maken voor opnieuw een reisje Engeland. Inmiddels zijn onze bezoeken aan dit prachtige land al niet meer op twee handen te tellen. Crufts 2016 stond al tijden rood omcirkeld op de kalender en nu was het dan eindelijk zover.  Dit jaar zou Crufts speciaal voor ons worden, na een show carriere van 10 jaar zou Michael nu afscheid nemen van het groene tapijt en dat zou een gedroomd afscheid worden. Afscheid nemen na zo'n lange carriere en dan ook nog op het hoogste haalbare , De Crufts, een begrip in de kynologische wereld.

De honden waren op maandag naar de dierenarts geweest voor hun laatste behandelingen en stempels in hun paspoort dit moet een vast aantal uren voor vertrek naar Engeland gebeuren. Michael had s morgens zijn laatste shock wave behandeling nog gehad voor zijn blessure en na twee behandelingen lijkt het er nu op dat hij er echt baat bij heeft gehad. Zijn kreupelen is zo goed als verdwenen.Op dinsdag had ik de bus verder ingepakt zodat we woensdagochtend vroeg konden vertrekken.
Joyce en haar moeder zouden dit keer met ons mee reizen. Joyce had haar border collie Lya gekwalificeerd en wou heel graag naar Crufts. De afspraak dat ze met ons mee kon hadden we afgelopen zomer al gemaakt dus dat lag al tijden vast. In de  avond werden Joyce en haar moeder naar Westerbork gebracht. Ik zelf was op dat moment net weg om twee van onze heren, Justin en Dylan naar hun logeer adres bij Petra in Grootegast te brengen.

Als ik de beide heren in de auto doe is dat het echte begin van operatie Crufts 2016.De mannen gaan uit logeren.

 Lya werd uitbundig begroet door onze drie heren die mee gingen naar Engeland, Michael, Mango en Elwood. We gaan tegen half elf op bed. De wekker stond op 5 uur de volgende morgen, dus het was vroeg dag.

De wekker gaat, het is nog donker in Westerbork. Beneden kijken een aantal slaperige honden mij aan.... baas je bent te vroeg. Ik was me en kleed me aan. We pakken de laatste spullen bij elkaar en na een kop koffie gaan we de auto in, rond 6 uur beginnen we aan onze reis.

                                     

Het is nog rustig op de weg. De zon begint langzaam aan zijn weg naar boven aan mijn linkerzij. Alinda, Hendrina en Joyce doen nog een slaapje en ik rij. Zoals meestal als we deze reis maken neem ik het eerste deel meestal  tot Breda of net over de Belgische grens.  Bij een benzine station in Belgie stoppen we dit keer. We nemen een kop koffie en Alin en ik wisselen van plaats.

 

 

Het is nu nog een kleine twee uur naar Calais, ik doemel een beetje in. De honden achterin horen we niet ze liggen alle vier in een heerlijke slaap. Bij Calais is er weer veel veranderd, hoge hekwerken, prikkeldraad versperringen allemaal voor het migranten probleem. Zagen we er in Augustus heel veel, nu zagen we er maar een handje vol.

 

Bij de tunnel chekken we de honden in. Elwood zou eerst niet mee dus die was niet geboekt, we boeken er ter plekke een retour ticket voor hem bij. De chip in de nekken worden uitgelezen en we kunnen ons zelf inchekken voor de trein. We hadden onze geboekte trein gemist dus we namen een trein later. We rijden de trein op en Alin stapt weer uit om de achter deuren te openen zodat we ten alle tijden bij de honden kunnen. Niet veel later begint de trein aan zijn rit van drie kwartier onder het kanaal door.

 

Heerlijk ontspannen zitten de honden in hun eigen bench achter in de auto in de trein. Het is een heerlijke manier van reizen naar Engeland zo met de trein, je bent bij de honden en binnen het uur ben je aan de andere kant.

 

Onderweg naar zijn laatste show.

 

Drie kwartier later zijn we aan de andere kant. We rijden de trein af en de omschakeling van rechts rijden naar links gaat weer zonder problemen. Maar voordat we ook nog maar een kilometer Engeland in zijn moeten we al weer afremmen, een geschaarde vrachtauto blokkeert de weg, er is gelukkig nog net genoeg ruimte naast om er om heen te kunnen rijden.  De rit naar Birmingham zal normaal  ongeveer drie uur duren, we komen onderweg geen verdere problemen tegen en rijden met wat kleine vertragingen onderweg rustig door. Het is duidelijk te zien dat ook Engeland last heeft gehad van veel regenval, rivieren staan buiten hun oevers en vele landerijen staan onder water. Onderweg  nemen we nog even een Starbucks koffie bij een Service station. Als je die besteld dan schrijven ze je naam op de beker, de naam Langhout is te moeilijk dus Alinda noemt zich zelf dan maar Jones, hihihhi wel zo makkelijk.

We rijden weer verder, het laatste stukje naar Birmingham waar je normaal een klein kwartiertje over doet koste ons nu meer dan een half uur ivb met verkeersdrukte. Aan het eind van de middag komen we aan bij Christine en haar ouders in Birmingham, hier zullen we de komende week overnachten. Het is een warm welkom, altijd fijn dat je vrienden overal in Europa hebt. We hebben een gezellige avond samen en gaan dan op bed , morgen zal onze eerste Crufts dag zijn.

                                                 Goedemorgen baasje, wij zijn wakker.

Vanaf Christine haar huis is het een klein kwartiertje rijden naar de Crufts.

Al vele jaren stonden we met Mango in de stand van Discoverdogs, als raspromotor voor het ras de Hamilton Stovare, dit jaar hadden ze ons niet nodig er waren genoeg vrijwilligers voor alle dagen kregen we te horen....... Mango ging toch met ons mee .

 

De hele dag was hij een lopend reclame bord voor het ras, vele mensen spraken ons aan en vroegen informatie over het ras. Dus eigenlijk waren we gewoon bezig met een eigen  lopende Discoverdog raspromotor

 Als Alinda even alleen op stap gaat zoek ik even een plekje waar Mango even kan rusten, even een moment van rust voor hem, onvoorstelbaar hoeveel aandacht hij kreeg.

En als je dan om half twee bij de stand van de Hamilton langs loopt en ziet dat hij leeg is dan stijgt het bloed toch tot een kookpunt, hoezo vrijwilligers genoeg voor elke dag !! Wij stonden er altijd van half negen tot 18:00 uur.

                                      

De eerste dag Crufts was een shop dag voor ons, we genoten en keken onze ogen weer uit, wat is het hier groot.

Vrijdag was de dag dat  Alinda en Michael in de stand van Discoverdogs voor de Engelse beagleclub zouden zitten.                   

                                              
De namen van de aanwezige beagles in de stand. Michael was de oudste.

                                                             
    Druk was het de hele dag rond de stand.

Michael had veel aandacht, hij leek wel een popster.

 

Ik was de hele dag me Mango op sta en had opnieuw heel veel belangstelling voor Mango, zo nu en dan kwam ik even bij de beagle stand en ook daar was dan veel vraag naar het ras.

Terwijl er aan de andere kant bij de official stand weinig te beleven was.

 

Na een lange dag vind Mango het wel goed. Hij was erg moe na deze tweede dag.

 

Dag twee op de Crufts kwam zo ten einde, tegen 6 uur verlieten we de hal en reden terug naar Christine haar huis, We hebben opnieuw een gezellige avond met elkaar en gaan tegen elf uur op bed. Morgen zal de wekker vroeg gaan. Joyce moet met Lya de ring in de border collies beginnen om 8 uur, tegen half negen zal ze aan de beurt zijn. We willen er rond half 8 zijn dus de wekker zal weer gaan om een uur of 6.