Het Engels ontbijt vult de maag goed.
Ik haal de hele auto leeg en pak hem opnieuw in. Nu we de heren vannacht weer ophalen brengen we Joyce en haar moeder thuis, dat is in de buurt van Grootegast. Al onze spullen dus voor onder in de bus en de bagage van Joyce achterin , zodat ik die er zo uit kan halen. Het was even passen en meten want we gingen met meer dingen terug dan we gekomen waren maar uiteindelijk paste het er allemaal in. We nemen afscheid van Christine en haar familie en iets na 10 uur beginnen we aan onze reis terug.
Alles klaar voor vertrek.
Nog even de tank volgooien in Birmingham en dan rijden we zonder op onthoud door naar Folkstone, onderweg even een stop voor een bak koffie maar verder gas op de plank.
Wachten voor de boarding naar de treinen.
Trein U die moesten we hebben. Vertrek 15.20 Engelse tijd.dat is dan omgerekend 16.20 Nederlandse tijd plus de drie kwartier reis tijd onder het kanaal dan is het 6 uur als we aan de andere kant zijn.
We rijden op naar de trein, ik maak wat foto's van de terminals.
De sporen.
Het laatste beeld wat je ziet van Engeland, het witte paard in de heuvels. Als je uit Frankrijk aan komt is het het eerste wat je ziet.
Naar de trein.
Wachten tot we de wagon in mogen,
Dit is een wagon voor personen auto's, het is een dubbel dek. Er staan twee lagen auto's in.
De wagon voor de bussen .
We moesten door heel wat stellen heen rijden voordat we in de eerste wagon stonden.
Alin stapt weer uit en doet de achter deuren weer open, dit keer hadden we een enorme eikel van een medewerker van de tunnel, hij deed moeilijk en was alleen maar aan het zeuren, we zouden een hond te veel mee hebben en er niet voor betaald hebben, constant kwam hij weer langs om te zeiken, uiteindelijk kwam hij met hangende pootjes nogmaals langs, hij had navraag gedaan en alles bleek wel in orde te zijn. Excuses voor zijn gedrag heeft hij niet aangeboden, er gaat dus nog een pittge mail naar de Eurostar maatschappij.
De honden kregen van al dat gezeik niets mee , die lagen weer heerlijk in een diepe slaap.
Alin stapt achter het stuur en tegen zes uur hebben we weer licht. Links op de foto is duidelijk te zien hoe de beveiliging van de tunnels nu is, meters hoge hekwerken en allemaal prikkeldraad.
Ik maak mijn nestje achterin en val in een diepe slaap.
De reis door Frankrijk krijg ik niks van mee, halverwege Belgie wordt ik weer wakker. Als we de Nederlandse grens passeren gaan we nog even wat eten bij de grote gele M.
Ik stap weer achter het stuur en we rijden door naar Munein. Het is tegen elfen als we Joyce en haar moeder weer veilig thuis afleveren.. Spullen uit de auto en wij rijden verder naar Grootegast om Justin en Dylan op te pikken. De heren waren blij ons weer te zien, Justin was nog wat zwakjes. Hij had medicatie gekregen van de dierenarts en dan moest het herstel wel weer komen. We bedanken Petra voor de goede zorgen, hebben nog een speeltje voor Ayla en Adyra en gaan dan door naar Westerbork. Dylan komt direct bij Michael in de bench, Justin komt bij Alin op schoot. Achter in brommen ze even maar na vijf minuten is het weer stil achterin. Het loopt tegen kwart voor twee dinsdag morgen dat ik de bus weer bij ons op de oprit zet. De reis zat er op. Het was een hele lange dag. Moe gaan we naar bed, maar direct slapen wil niet, je bent over je slaap heen. De klap die kwam pas in de loop van de dag.
Zo eindigde ons avontuur Crufts 2016. Een reis waar we lang naar hebben uitgekeken ,zal nu een reis worden waar we lang met veel genoegen aan terug denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten