Al een kleine week sta ik op de schaats op natuurijs. Tot nu toe alleen op een groot bosven bij ons in de buurt. Deze week zijn de eerste toertochten en ik heb ijsvrijgenomen van het werk. Uiteindelijk hoop ik dat deze vorstperiode leid naar dat ene doel. Het begint er wel op te lijken daar in Friesland ik ga een paar spannende dagen tegemoet. Komt de voorspelde dooi te vroeg of kunnen we straks genieten van de 16e Elfstedentocht. In 1997 was ik er bij en ik zou graag nu na 15 jaar wachten kruisje twee in ontvangst nemen. Maar natuurijs is iets anders dan kunstijs dus er moeten wel wat natuurijskilometers in de benen.
Vandaag ben ik naar het Oldambt meer bij Winschoten geweest. Hier was een fantastische ronde uitgezet van 20 kilometer.
Ik moest vanmiddag nog naar kantoor voor een belangrijke vergadering dus na 40 kilometer was het voor mij uit met de pret. Maar het was genieten.
Even de marathonbeentjes testen, in hoogtempo gingen we over de bevroren vlakte.
Maar goed dit is geen sschaatsblog maar het blog van de beagles. Onder het rijden kijk je naar alles om je heen. De natuur en naar de mensen langs de kant. Dik ingepakt zijn ze vaak moeilijk te herkennen. Maar als ze dan hun trouwe viervoeter meenemen wordt het opeens een stuk makkelijker. Ik schaats over het Reiderdiep bij Beerta en zie opeens iets herkenbaars. Een beagle. En ja hoor het is Monty. Monty is de zoon van Elfie endus de neef van onze Dylan. Ik draai mij om en schaats even terug. Even praten met Anita en even knuffelen met Monty en ik vervolg mijn weg.
Morgen ga ik naar het Zuidlaardermeer, zou ik daar ook bekende beagles tegenkomen ???
Geen opmerkingen:
Een reactie posten