Michael onder het mes

 Michael had al een tijdje last van een wrat op de binnenkant van zijn ooglid. Hij groeide langzaam en had er geen last van. Opeens was de wrat weg maar niet veel later was hij er weer en groeide een stuk sneller. Hij kraste over zijn oogbol en elke dag had Michael zijn oog dicht zitten van de vieze prut. Hij kreeg er dus echt last van. Hij heeft inmiddels wel eer ouderdoms wratjes maar die belemmeren zijn leef comfort niet, deze oog wrat dus wel. Vorige week is Alin met hem langs de dierenarts geweest om er even naar te laten kijken en wat er mogelijk was. Om de wrat goed weg te krijgen zou Michael onder narcose moeten. Zijn gebit zou dan ook direct gereinigd kunnen worden. Bloed testen gedaan, long en hart bekeken. Hij is 14,5 en een narcose voor een oudere hond is nooit zonder risico. Gezien Michael zijn medische verleden van anderhalf jaar zijn we nog voorzichtiger geworden met hem. Alles was goed en niets zou een narcose in de weg kunnen staan. Alin maakt en afspraak voor woensdag. De dagen tikken door en ik ben er toch steeds mee bezig voor mezelf. Het idee van een narcose staat me net echt aan, de kans om Michael nu kwijt te raken is aanwezig. Een licht roesje is ook een mogelijkheid alleen zal dan de wrat niet volledig weggehaald kunnen worden en zal zijn gebit niet gereinigd kunnen worden. Het weekend is voorbij en we gaan steeds meer naar de woensdag. Ik heb het er met Alin nogmaals over, nemen we het risico van een narcose of niet. Ik zeg nee we gaan voor een roesje. Alin zal op de woensdag nogmaals met de dierenarts overleggen en dan een besluit nemen. Ik twijfel en blijf twijfelen, ik ben niet gauw bang maar geef het nu eerlijk toe dat ik hem behoorlijk kneep. Op dinsdag kom ik eerder thuis van werk en maak nog een aantal foto's van de 7 samen.  Waarom.... tja gewoon  stel je voor dat.

De beagle mannen samen met Mango

De 6 samen

En Michael alleen

Woensdag morgen, ik voer de mannen en sla Michael over. Hij kijkt me aan he baas en ik dan.... Sorry vriendje nu even niet. Ik maak me klaar om naar mijn werk te gaan. De heren gaan in de hal. Ik ga nog even op de grond zitten en pak Michael even stevig vast. Het komt goed vriendje, tot vanmiddag.  Ik sta op en loop weg. Michael volgt me naar de deur. Rond half tien brengt Alin hem naar de praktijk en overlegd nogmaals wat te doen. Ze besluiten toch te gaan voor een narcose maar wel 1 die met tegengif direct ongedaan kan worden gemaakt als het nodig mocht zijn. Michael valt rustig in slaap en tijdens een operatie van minder dan een uur werd zijn wrat verwijderd en zijn gebit gereinigd, enkele losse elementen zijn er uit gehaald waar hij met eten ook zeker last van moet hebben gehad. Als de operatie afgelopen is krijgt Alin een belletje dat alles goed gegaan is en Michael nu langzaam ontwaakt. Rond half twee krijgt ze nog een belletje dat ze hem weer mag komen ophalen. Vrolijk blaffend zit hij haar al weer op te wachten en gaat thuis direct weer in de groep.  Zijn koppie is wel net 1 van een oorlogsveteraan maar dat hersteld. Gisteravond zaten we gelukkig weer samen op de bank. We waren blij en opgelucht dat alles goed was afgelopen

Rust in huis .... Michael weer op de bank tussen de mannen. Mango heerlijk in de hal op zijn eigen mand. Ik ga even naar boven en kom weer naar benden. Mango ligt met gestrekte voorpoten en een ronde rug... dat klopt niet. Ik roep hem en pak zijn riem en doe die om maar hij komt niet overeind. Ik til hem op en zie direct dat het fout is. Opnieuw kan hij niet op zijn eigen poten staan. Ik blijf bij hem en roep Alin erbij. Mango kruipt stijf tegen me aan en je merkt aan hem dat hij weet dat er opnieuw iets fout is. 

We bellen de dierenarts en overleggen, de symptomen die hij vertoont lijken in alles op een vestibulair syndroom, dit is en stroring in het evenwichtsorgaan , twee jaar geleden heeft hij dit ook gehad. Er is geen medicatie voor en moet met rust overgaan. Ik blijf bij Mango in de hal, Alinda gaat terug in huis bij Michael. Ik zit een uur bij Mango, streel hem en praat rustig tegen hem. Langzaam merk je dat hij weer terug komt. 

De kracht komt weer in zijn benen en ik neem hem even mee voor een klein stukje wandelen. Als een dronken droppie waggelt hij de oprit af maar elke stap wordt stabieler en uiteindelijk loopt hij weer zoals we van hem gewent zijn.  Zo gaan we dus de nacht in met twee patienten. Je ligt erop en reageert op elk geluid. Michael was voor de zekerheid mee naar boven. Mango sliep gewoon beneden. Michael lag heerlijk op zijn rug te dromen . In de nacht ben ik nog een aantal keer beneden geweest om te kijken hoe het met mango ging. Maar ook hij had een goede nacht.

Vanmorgen waren de beide mannen heerlijk helder alsof er niets gebeurd was. Michael zijn oog was weer mooi schoon. We moeten nu een paar dagen wel zalf er in smeren om ontsteken te voorkomen.

Zo zie ja maar weer het kan allemaal zo plotsklap weer anders zijn. Zowel Mango als Michael zijn de hele dag rustig en helder geweest en scharrelen weer gewoon mee in de groep. Hopelijk blijft het nu zo.