Met de meute naar Tsjechie (Deel 3 )

 25-9-2023

Uitslapen was er niet bij deze morgen. Dylan had zich voorgenomen om optimaal gebruik te maken van de dagen hier. Dus voor half 7 was ik alweer wakker. Het was buiten nog schemerig en de mist hing weer tussen de landerijen. Ik doe de honden naar buiten en steek de kachel weer aan.

Al snel komen ze allemaal weer naar binnen en zoeken een plekje. James vond het bankje voor de warme kachel wel erg lekker, hij pikte die dan ook steeds in.

De honden vallen allemaal in slaap en daar zit je dan met je goede gedrag haha, gelukkig was er genoeg om te lezen. Als iedereen wakker is ontbijten we en doen de morgen rustig aan. Heerlijk om huis genieten van de honden.

Ik maak weer eens een groepsfoto, en Joris maakt foto's van de making off.

Dit zag Joris.

En dit zag ik.

Het is heerlijk om de honden gewoon te observeren. Wat doen ze allemaal hun eigen manier van genieten. Odin in het zonnetje genieten van het uitzicht.

Echt vakantie

Vader en zoon

De mannen van Bork. Niet compleet zonder Charlie.

De avond ervoor hadden we met de zaklamp over de velden geschenen, onder de bomen hadden we weerschijn van ogen. Joris ging op onderzoek uit of hij er nu sporen kon vinden.

Hugo en Casper kijken de baas na, He waar ga je heen zonder ons ??

Alles was in volle aandacht waar is Joris heen?

Als aapjes op de apenrots.

De half broers Hugo en James

Donald

En Elwood, de oude baas had een week trainingskamp, zijn bilspieren zijn weer gegroeid

In de middag maken w eons klaar voor een wandeling in Boheems Zwitserland, we zullen wandelen naar het uitzichtpunt in het nationaal park naar Pravcicka brana.  De weg ernaar toe is er 1 van diverse landschappen, we rijden door de heuvels, velden en bergen. Onderweg is een uitzichtpunt, voor ons de bergen, achter ons de heuvels.

De bergen voor ons.

De heuvels achter ons.

We rijden door diverse dorpjes in het grensgebied Duitsland Tsjechie. en tja er zal binnen kort nog een souvenier hier op de mat vallen, in 1 van de dorpjes werd de fotograaf zelf op de foto gezet. en niet alleen door de fotograaf in de auto achter de bus........

De voormalige grenspost

We komen in het nationaal park aan. Info borden vertellen over het probleem wat er speelt, de letterzetter. Een voor mij bekend iets, want ook hier in Nederland vreet deze kever hele naald bossen op.

Maar de beelden die we voor ons zagen waren van een heel ander kaliber, hectares bos was opgebrand. In juli 2022 is hier haast 11000 hectare bos verwoest door enorme bosbranden een troostloos gezicht. Joris, Alinda en ik gaan de uitdaging aan om de bergen te beklimmen in dit spooklandschap naar het hoog gelegen uitzichtpunt. Voor Dylan zal dit te zwaar worden, die blijft beneden bij Nicole. Samen zullen zij in de schaduw heerlijk wandelen. 

Een beeld van internet, de grote fakkel van al het brandende bos in deze omgeving in juli 2022

Wij beginnen aan onze tocht naar boven.

En Dylan bleef bij Nicole beneden

We lopen in het begin nog een beetje tussen een paar levende bomen.

Maar de dode staken van de oude bomen steken overal tussen door

Hoe verder we kwamen hoe dieper we in de oude brand kern kwamen. Als boswachter kijk ik dan al weer verder en verbaas me over de kracht waarmee de natuur hier al bezig is met het vormen van een nieuwe generatie bos onder de boomkarkassen.

Geen idee waar we uit zullen komen, uiteindelijk zou ons einddoel recht voor ons liggen op de top van die berg.

Een deken van jonge berken onder het dode bos.

Zou je hier met een paar jaar weer komen dan staat hier een jong berkenbos van een paar meter hoog..

We gaan een diepe kloof in. Zelfs nu was het er warm.

Kale rotsmassa, wat zal dit hier een ware hel op aarde geweest zijn met hele hoge temperaturen.

Een spook landschap

Dylan vermaakte zich ondertussen opperbest met Nicole.

Wij komen ondertussen steeds hoger

We komen in een deel wat wonderwel gespaard is door de brand.

En daar is dan het punt waar we uitkwamen. een restaurant op een plek die je niet verwacht, alleen te bevoorraden met een lift, Het laatste stuk was met steile trappen. Alinda bleef onder aan de trap wachten met de honden, Joris en ik gingen verder omhoog. Wou je nog hoger dan het restaurant dan moest je betalen.

Een natuurlijke brug,

Ja dan ben je maar klein als mens in de grote wildernis.

Het was wat heiig, dus geen helder beeld

We dalen de trappen weer af naar alin, wij blijven nu bij de honden zodat ook Alin het laatste deel van de klim kan maken.

Als ze weer bij ons is beginnen we aan de tocht terug naar beneden, de zon is gezakt het is een stuk koeler in de kloof.

Even een rust moment

Omhoog en naar beneden altijd je eigen tempo aanhouden. Als je je snelheid aanpast aan een ander dan verzuur je zo snel. Beter is het om dan maar wat vaker op elkaar te wachten.

Nu we terug waren beneden konden we aanwijzen waar we waren geweest.  Helemaal midden in de foto boven in op de hoge berg zit het rode dakje .

Een ingezoomde foto.

We lopen het laatste stuk naar de auto, verzorgen de honden en drinken zelf ook wat waarna we weer beginnen aan de reis terug. Het werd al schemer, de zon zakte weg en de maan kwam op. Het leek wel een beetje op Australie.

Het was een intensieve dag. S avonds genoten van een drankje, hapje, snurkende honden  en een spelletje kaarten.

Wordt vervolgd