Een rustig honden weekend voor ons. Er was wel een agility wedstrijd, er was wel een internationale show maar we nemen momenteel bewust niet het risico door de drukte van deze evenementen op te zoeken, ondanks dat ze Corona proof georganiseerd dienen te worden. Dus gewoon thuis met de mannen, de logees zijn afgelopen dinsdag weer vertrokken dus we hadden gewoon onze eigen meute.
Alweer weekend baas ? Gaan we nog wat doen dan ?
Gisteren was mijn klusdag. Als ik klaar ben kom ik langs Roden dus even de kop om de muur bij Jan en Jenny en even knuffelen met de 3 meiden uit Roden.
Vanmorgen al weer vroeg op stap met de heren. Eerst een rondje samen met Mango. lekker samen door de bossen struinen, de herfstkleuren beginnen te komen Mango kleur dan nog net iets mooier in het landschap.
Inmiddels ook al weer 12,5 jaar oud. De ouderdom krijgt langzaam toch vat op hem. Lopen gaat wat minder soepel en de ogen worden wat minder. Verder nog steeds een pracht verschijning.
1 op 1. Mango blijft het heerlijk vinden, even alle aandacht van de baas, even geen James die aan zijn poten loopt te trekken.
Als we weer thuis zijn wissel ik Mango om voor de drie jonge heren, Odin, Donald en James. Ook wij gaan weer naar het bos. We komen langs de Justin stobbe, de boomstobbe waar ik vele foto's van de oude meute heb gemaakt. Ik zet de mannen er even op en maak een foto en laat mijn gedachten even gaan. Hoe gek het ook klinkt, het overlijden van Justin heeft er voor gezorgd dat we nu deze drie kanjers hier in de meute hebben...
Op een andere stobbe maak ik nog wat plaatjes.
Het blijven fotomodellen, ze vinden elke positie prima.
Ik wissel de mannen weer om voor de laatste drie. Elwood, Michael en Dylan. En ook nu gaat de wandeling weer door het bos.
Na een groeps foto zet ik de mannen even 1 voor 1 op de kiek. Als eerste Michael. Hij wordt nog steeds witter, het is dat zijn ogen niet rood zijn anders duurt het niet lang meer of hebben we een albino in huis. De oude baas gaat nog steeds goed, draait nog dapper mee in de meute en heeft nog steeds het grootste woord in huis.
Elwood zit op dit moment heerlijk in zijn vel. Blij en vrolijk. Ik zou nu graag met hem wedstrijden lopen, zijn aandacht is helemaal op mij gericht momenteel, maar zoals ik deze blog al begon, we nemen de risco's in deze rare tijden niet.
En Dylan, ook hij wordt steeds witter om zijn snoetje. Het is soms een oude moppersmurf maar ook weer een heerlijke kroelkont die het liefst tegen je aan kruipt op de bank en je dan haast dwingt om vooral niet te stoppen met kriebelen.
We lopen verder en komen langs een maisveld. Op het pad liggen een paar maiskolven, Elwood kijkt mij aan, ik weet wat hij bedoelt, ik zeg: "toe maar " een sprong volgt en de kolf is veranderd in een prooi voor Elwood. Even een paar keer weggooien en hij brengt hem keurig terug. Hij heeft geluisterd naar zijn oude meester, Jayson was ook gek op maiskolf gooien.......
De rest van de dag liggen de mannen heerlijk in huis te slapen, de kachel kan weer een graadje hoger. De herfst is nu echt aangebroken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten