Als wonderen bestaan, en je er in gelooft dan hebben wij er hier 1. Het heeft 4 pootjes, een heerlijke wit vachtje en is dol op heerlijk knuffelen. Zijn naam... Michael. Precies 2 jaar geleden leken zijn dagen geteld. Onze dierenarts zag het somber in, een doorverwijzing naar de specialistisch kliniek gaf ons de keus om een hele zware beslissing te nemen. Leven zou lijden worden, het beste was om Michael toen direct te laten inslapen. En blik in zijn ogen, een teken dat hij gaf ,door zijn eigen bed achter in de bus op te maken, deed ons beseffen dat we het niet op moesten geven, zijn koppie was nog goed, zijn lijf niet. Michael en wij gingen, misschien tegen beter weten in, de strijd aan, het werd een lange weg die met kleine stapjes steeds verder ging, van uren, naar dagen, naar weken, naar maanden, naar een jaar, naar anderhalf jaar en nu vandaag zijn we 2 jaar verder. 2 jaar in bonus tijd wie had dat toen, op 6 maart 2019 nog durven dromen. De angst dat Alinda niet op tijd terug was uit Engeland om afscheid te kunnen nemen van Michael, het verliezen van onze eerste hond samen, alles ging er toen door ons hoofd heen , maar dat we 2 jaar , en zoveel mooie tastbare herinnering, later hem nog gewoon hier in huis, als stralend middelpunt van de roedel, zouden hebben ... nee dat was iets wat we toen nooit hadden durven dromen.
Voor de mensen die niet weten wat er met Michael gebeurd is hier de link naar het blog bericht uit maart 2019.
Dit bijzondere feit konden we uiteraard niet ongemerkt voorbij laten gaan dus een extra wandeling alleen samen met Michael. Even terug denken en gewoon vooruit kijken. Mocht het allemaal weer mogen dan gaan we dit jaar weer gewoon veel leuke dingen doen.
Alleen met de baas op pad, samen genieten , gewoon omdat het nog steeds kan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten