Op eens is alles anders

Het leven in de meute hier heeft een onverwachtse wending gemaakt. Iets wat wij niet hadden zien aankomen. Onze Michael, rots in de branding, de stabiele factor hier in de meute is ziek, ernstig ziek, er is geen kans op herstel. Wij zijn gebroken van verdriet en zijn kapot.

De Crufts, het jaarlijkse honden event in Engeland stond in de agenda voor Alinda dit weekend. Ze zou donderdag ochtend vroeg vertrekken per trein naar Amsterdam en vandaar samen met Nicole met het vliegtuig naar Birmingham vliegen. De wekker werd dus woensdag avond vroeg gezet. In de nacht slaat Michael een keer aan, dat doet hij eigenlijk nooit. Even later nogmaals. Alinda haalt hem naar boven en hij gaat liggen op het voeteinde van ons bed. Rond kwart voor 1 begint hij extreem veel te hijgen, een onregelmatige ademhaling en moeite met ademhalen. We kijken het even aan , maar vertrouwen het toch niet helemaal. Alinda belt met de dierenarts en we kunnen s nachts om half twee nog langskomen in de praktijk. Mike wordt bekeken en beluisterd maar echt iets noemenswaardig is niet te vinden. Hij krijgt een injectie om iets rustiger te worden en wat meer ruimte om te ademen.
Op donderdag ochtend zouden we dan bellen voor een afspraak om verder te kijken. We gaan naar huis maar Mike blijft onrustig. De wekker gaat voor Alinda, ze staat in twijfel wel gaan, niet gaan. Ik zeg je gaat gewoon, tis vast een virusje en dat is met een paar dagen over, dan krijg je spijt dat je thuis gebleven bent.
 Ik breng Alinda naar de trein en ga snel terug naar huis. Michael lag te slapen toen ik de hal binnen kwam. Ik bel om 8 uur met de praktijk voor een afspraak, en kan er om 9 uur terecht.  Ik zet Mike in de bus en we rijden naar de praktijk. Een zielig hondje komt binnen strompelen maar 1 maal binnen is hij weer de stoere reu, ik ben niet ziek hoor.

Opnieuw wordt hij beluisterd en bevoelt. Hij geeft een pijn reactie op zijn buik en zijn ademhaling is zwaar. Verder is er niks te zien. We zullen voor de zekerheid toch maar een röntgenfoto maken maar dat kan niet eerder dan in de middag. Mike krijgt weer een spuit met pijnstillers en we gaan weer naar huis. Ik bel de uitslag door aan Alinda, die in middels al bijna in Amsterdam is. Ik blijf verder thuis van werk en hou Michael in de gaten, hij scharrelt wat rond en ik zie ook dat hij steeds wat door zijn achterhand zakt. Vreemd.

In de middag belt de dierenarts terug en maken we een nieuwe afspraak. Kwart voor 4 zou ik langskomen voor een rontgenfoto. Mike was verder niet echt minder geworden in de dag dus ik ging met een redelijk positief gevoel opnieuw naar de praktijk. We gaan de behandelkamer binnen. Mike wordt opnieuw beluisterd. Zijn hartslag is aan 1 kant beter te horen dan aan de andere kant, dat is normaal alleen nu was het net anders om. Ze nemen hem mee naar de fotokamer en ik blijf in spanning achter. Na een tijdje komen zowel de arts en de assistente terug met Mike. De foto's worden bekeken en een tweede arts komt erbij. Dan krijg ik het nieuws dat inslaat als een bom. Er zit iets in Mike zijn longen dat zorgt voor zijn benauwdheid, is het weefsel, is het een tumor dat is zo niet te zeggen maar we moeten uitgaan, gezien de leeftijd van Mike van een tumor. De grond zakt onder mijn voeten weg, ik voel mezelf wankel worden en ga op de grond zitten, ik krijg een glas water en langzaam komt ook de kleur weer terug op mijn gezicht. We maken ook nog een echo en ook hieruit blijkt het slechte nieuws. Ik bel direct met Alinda, die al op de Crufts was, en de arts legt haar uit wat we geconstateerd hebben op de foto's. De arts maakt voor ons een afspraak bij de tweede lijn in Wilhelminaoord, dit is een  specialistische praktijk voor diergeneeskunde, ik kan er vrijdag morgen om 10 uur terecht. Gebroken en overmand door verdriet ga ik terug naar huis. In de avond hebben Alinda en ik weer telefonisch contact, tranen met tuiten aan beide kanten. Er volgt een onrustige nacht, Michael gaat mee naar boven en ik slaap zelf amper.

Vrijdag morgen, Alinda appt me dat ze in de avond direct terug komt. Tegen acht uur zal ze weer in Beilen zijn. Ik rij naar Wilhelminaoord. Michael komt de praktijk binnen en doet alsof er niks aan de hand is. Hij wordt weer onderzocht, foto's opnieuw bekeken en de arts constateerd dat er nu geen acute haast is om een biopt af te nemen. Wel is duidelijk dat er iets in zijn lijf zit wat de benauwdheid veroorzaakt, en ook hier gaan ze er van uit dat het een tumor is. We maken een afspraak voor woensdag. Dan zullen ze een echo maken en een biopt af nemen en zullen we zien wat eventueel het vervolg trace wordt. We rijden naar huis en onderweg zet ik de auto aan de kant. Neem Michael op schoot en samen zitten we zo een tijdje kop in de wind en ik laat mijn emoties lopen.

Kapot van verdriet loop ik de hele rest van de dag te huilen en snotteren, ook de heren hebben donders goed door dat er iets fout is. Constant zijn er 1 of meer bij Michael in de buurt. Michael begint tijdens het lopen zonu en dan wat te wankelen, en rechts zakt hij soms door zijn voorpootje, wat zou dit nou zijn, Een reactie op medicatie of wat anders.

Alinda bericht dat ze weer in Nederland is en de trein zal tegen 8 uur in Beilen zijn. Ik neem Michael mee in de auto en wachten haar op bij het station. Als ze bij de auto komt en Michael ziet breken we beide.

In de nacht is Michael weer erg onrustig. Alinda belt met de nacht arts voor medicatie, ze krijgt een recept  en haalt het op, ik blijf bij Mike.  Zijn hijgen neemt weer toe en als Alinda weer thuis is belt  ze ook nog met de nachtdienst van Wilhelminaoord, kan de afspaak verzet worden naar zaterdag want het gaat niet goed. Ze kan zaterdagmorgen terug bellen en dan hoort ze of hij er tussen kan.
In de nacht neem ik Mike mee naar buiten als hij het benauwd heeft, eerst wat drinken en dan plassen.. Weer binnen is de benauwdheid dan wat minder. Alinda belt s morgens opnieuw met de praktijk en we kunnen er om haf twee tussen. Ondertussen wordt Mike steeds instabieler. Valt soms om als hij op drie poten staat met plassen en als hij loopt en te snel wil zakt hij door zijn voorpoten. Met tranen in de ogen zien wij het aan. Dit gaat niet goed. In de middag rijden we naar Wilhelminaoord. Het loopt uit en ik blijf met Michael buiten, de gladde vloer in de wachtkamer was voor Mike een glijbaan. Als de arts aan ons toe is gaan we de behandel kamer binnen. Michael wordt onderzocht, bevoelt en beluisterd. We gaan naar een andere kamer voor een echo en kijken mee met de arts, hij geeft ons uitleg wat hij ziet. We gaan terug naar de eerste behandel kamer krijgen het zware nieuws te horen. Het lijkt bijna zeker een long tumor, het ziektebeeld van uitval kan niet komen door een long tumor dus de kans is heel groot dat er uitzaaiingen zijn die deze neurologische klachten veroorzaken. Een  operatie om de tumor te verwijderen is een mogelijkheid , maar de kans op overlijden tijdens de operatie is groot. De eventuele andere uitzaaiingen zullen niet te verwijderen zijn. Hoe je het ook bekijkt er is dus eigenlijk niks meer voor Michael te doen. Met medicatie kunnen we nog wat tijd winnen door de pijn weg te nemen. We besluiten om dit te doen en als het echt niet meer gaat zullen we het zware besluit moeten nemen hem te laten gaan. Voordat we vertrekken krijgt Mike nog een spuit met pijnstiller. Als we hem weer in de auto doen moet hij eerst zijn mand weer opkloppen, dat is de oude Mike die we kennen. Het koppie is nog zo goed maar het lijf.

Het verdriet is groot, dit is zo onverwachts, dit is zo oneerlijk. In zijn hele leven is Michael nooit echt ziek geweest en dan nu dit..... Het is nu zondag. Sinds gisteravond zit Michael nu aan de medicatie.

 

Vanmorgen een kwispelende Mike op het voeten eind, goedemorgen baasjes wakker worden, even snoetkroelen, zijn grote liefhebberij.

Het zijn van die gewone dingen waar je nu opeens net iets meer van geniet. Vandaag heeft Michael een goede dag, de nacht was de beste sinds donderdag en de hele dag is hij bezig, scharrelt weer achter mij aan de keuken in, heeft als eerste zijn bak leeg. Valt niet meer zomaar door zijn poten, en wil heerlijk knuffelen. Even naar buiten om te poepen en plassen  en een klein stukje lopen, niet ver, niet snel maar gewoon even …….

.De meute laat weer zien, zoals zo vaak,  dat ze een eenheid zijn. Steun en toeverlaat aan een lid dat ziek is, ernstig ziek in dit geval.

 

Hoe het verder gaat is niet te zeggen, het is een kwestie van aanzien, het kan een dag zijn, het kan een week zijn dat wij Michael hier nog in de meute hebben, we hebben geen idee. Als het echt niet meer gaat dan nemen we het zware besluit om hem te laten gaan maar nu genieten we nog extra van zijn aanwezigheid hier in de groep.