Afscheid nemen van Mango, het doet zo zeer. Maar het is goed zo......

 Onverwachts kwam het niet maar  toch nog weer eerder dan we hoopten hebben we afgelopen vrijdag afscheid moeten nemen van Mango. Zijn lijf was op, houden van is ook los laten, maar geloof me het doet zo'n pijn. Een vriendschap van bijna 15 jaar kwam zo ten einde, een trouwe vriendschap door dik en dun. Wat hebben we met en door Mango veel mogen meemaken. Bij leven, The Living Legend, zijn erelijst zal nooit door een andere Hamilton geëvenaard kunnen worden, wij waren onderdeel van deze prachtige tijden samen in de show ring. Maar Mango was meer, het showen was maar bijzaak, bovenal was hij onze trots, mijn maatje en een trouwere vriendschap had ik mij niet kunnen wensen. Een uitgebreide in memoriam voor hem maak ik nog maar dat heeft tijd nodig. Wij en de meute moeten nu verder zonder hem, het zal vreemd zijn, het zal anders zijn, het zal nooit weer hetzelfde zijn. Mango zijn laatste dag hier in de meute, hoe zijn maatjes reageren en afscheid nemen, ik deel het hier met jullie....

Mango zijn laatste foto buiten, nog 1 keer proberen de stoere man te zijn .

Begin dit jaar ging het al wat slechter met Mango, zijn achterhand werd slapper en het lopen ging minder soepel. Met therapie en zwemmen konden we hem aardig op peil houden en zo hij genoot nog volop van alles. De zomer halen.. zou dat lukken was iets wat we ons dit voorjaar steeds afvroegen. De zomer haalde hij, we kochten een luxe fietskar voor hem zodat hij met lange wandelingen gewoon mee kon en als hij moe werd plaats kon nemen in de kar. De zomervakantie in Denemarken werd er 1 waar we samen nog prachtige herinneringen hebben mogen maken. Daarna ging het steeds wat verder berg afwaarts. 

Het zicht in de ogen werd minder, het ophouden van urine werd lastiger en ook het sturen van zijn ontlasting ging moeilijker.  Maar met behulp van voedingsublimenten , luiers en veel liefde en geduld was zijn leven nog steeds mooi. Wandelen ging niet snel meer maar het genot was nog steeds erg groot. De laatste maanden zagen we hem steeds wat meer inleveren en enkele weken geleden dachten we echt dat het over was. Steeds omvallen met wandelen en zelf niet overeind kunnen komen, de nachten werden ook anders. Bijna elke nacht moest ik wel vier keer naar beneden omdat Mango dat aangaf. Maar hij gaf het niet op en er trad een behoorlijke verbetering op. Op dat moment was hij gewoon te goed om te zeggen nu is het klaar. Maar weer zagen we de goede dagen gevolgd worden door mindere dagen, lang alleen thuis zijn lukte niet meer , de luiers moesten we steeds vaker vervangen en zijn zicht werd nog slechter, dusdanig dat hij steeds overal tegen aan liep. Ook zelf opstaan werd steeds meer een drama.. Maar als de dagen goed waren dan was hij blij en vrolijk en daagde zelfs nog uit tot spelen.

Afgelopen donderdag vond Alinda hem onrustig, ze paste hier thuis op een pup en daar reageerde Mango zelfs helemaal niet op, Mango de puppen vriend die puppen negeert, das niet normaal. Zijn voerbak ging voor de tweede opeenvolgende dag niet leeg. De nacht van donderdag naar vrijdag werd een groot drama, steeds klagelijk blaffen, niet neer willen geven en heel veel onrust in zijn lijf. Ik ben beneden gebleven de hele nacht en zag het aan met pijn in mijn ogen. Uiteindelijk heeft hij denk ik maar een half uur geslapen.

Vrijdag moesten we beiden werken, Mango alleen thuis laten was geen optie, dus een bench bij mij in de auto en Mango ging mee, zo had ik direct zicht op hem. Ik had een afspraak staan en daarna zou ik weer naar huis gaan. Mango ligt in zijn bench en is weer onrustig, blaft steeds en ik merk dat het echt niet goed gaat. We rijden nog een ronde door het bos en ik laat hem er zonu en dan even uit. Als hij gaat liggen valt het op dat hij steeds achterom gaat kijken en scheef wegloopt. Ik denk dat hij een klein tia heeft gehad. 

Diep van binnen weet ik het op dit moment al. Het zal zijn laatste keer zijn hier in het bos. Ik laat hem zijn ding doen, en kijk op een afstandje toe. Net of neemt Mango alles nog een keer echt in zich op, links, rechts, wroeten door de afgevallen bladeren en dan weer een eindje scharrelen, weg van de baas....

Opeens is zijn koppie ingevallen, boven zijn oogkassen is dat duidelijk te zien.

We nemen afscheid van het bos en met tranen in de ogen rij ik naar huis. Thuis gaat Mango liggen op zijn mand, de mannen komen bij hem en Elwood kruipt stijf tegen hem aan.

In alles geeft Mango nu aan naar mij, Baas het is goed, hij kijkt me aan, piept een keer en legt zijn hoofd weer neer. Dit moment ,dat staat in mijn netvlies gebrand, Mijn grote vriend zegt het me nu zelf.... baas het is goed, beslis voor mij...... Ik bel Alin dat ze naar huis moet komen en dat we dan echt de beslissing moeten nemen.

Zijn houding zei me op dit moment alles. Baas het is goed, ik heb een pracht leven gehad, alles eruit gehaald wat er in zat samen met jullie en mijn maatjes maar nu is de koek echt op.......

Alinda komt thuis en ook zij ziet dat het klaar is. We besluiten dat we nog 1 ding voor Mango kunnen doen. Ze belt met de dierenarts en we kunnen om half drie terecht in de praktijk....... Now way, echt niet. Als we het doen dan doen we het thuis, in zijn vertrouwde omgeving, tussen ons en zijn maatjes en alles wat hem lief was. We zullen terug gebeld worden.  Ondertussen lichten we Petra, Jan en Jenny, Nicole en Eric en Irene in dat we later in de middag afscheid nemen van Mango. 

Nog 1 keer neem ik Mango mee, Nog 1 keer samen het bos hier aan het eind van de straat in, nog 1 keer de es overkijken zoals hij dat bijna 15 jaar heeft mogen doen. Elwood neem ik ook mee. Elwood verliest in Mango zijn maatje vanaf het eerste moment.

Elwood en Mango op de eerste dag dat Elwood hier in de meute kwam.

En hun laatste moment samen 10 jaar later

Nog 1 keer samen het bos in

Ik heb verdriet, heel veel verdriet, maar weet dat dit het beste is. Houden van is ook loslaten, maar het doet zo ontzettend veel pijn. Mango was mijn maatje, mijn schaduw, mijn buddy.

Samen nog 1 keer de es over turen

En dan geef ik Mango even een momentje voor zich zelf. Hij kijkt van links naar rechts en gaat dan staan en loopt weg.

We krijgen een belletje dat de dierenarts rond half vijf bij ons thuis komt. Ondertussen zijn Jan en Jenny naar ons toe gekomen om ook afscheid te nemen van Mango. Nicole, Eric en Irene zijn ook onderweg.

Mango is ondertussen op zijn mand gaan liggen.

Rond kwart over vier komt de dierenarts bij ons binnen. De heren slaan aan en begroeten de dierenarts uitbundig, Mango reageert helemaal niet.  De spullen die de arts nodig heeft worden uit de tas gehaald en de mannen volgen echt elke beweging van de dierenarts. wij zitten naast Mango, ik heb zijn poot vast en praat zachtjes tegen hem. Hij krijgt eerst een prik voor spierverslapping in zijn bil en daarna de definitieve prik in zijn voorpoot. Ik blijf tegen hem praten en lig met mijn hoofd tegen zijn koppie. Dag vriendje bedankt voor alles, we zullen je nooit vergeten, slaap nu maar lekker run free samen met Michael en Justin......en zo in mijn handen verlaat Mango het aardse leven , heel vredig is hij heen gegaan met alles om hem heen wat hem lief was.......

Nicole komt binnen en ook Eric en Irene nemen afscheid van Mango. We halen herinneringen op aan vele momenten die we samen met hun en mango hebben beleeft. Ondertussen hou ik de heren in de gaten. Ze scharrelen wat rond maar reageren eigenlijk niet op Mango. Iedereen vertrekt, we nemen samen nu afscheid van onze grote vriend. Alinda gaat daarna al redelijk snel op bed en ik blijf op de bank zitten en kijk naar mango en naar de mannen. De rust is terug in huis en nu zie ik de heren veranderen. Hun moment van afscheid nemen komt eraan, dat merk ik in alles. 

De meute band is hier zo sterk, zo bijzonder dat hebben we al eerder gezien met het wegvallen van een meute lid en ook nu zit ik er met tranen in de ogen naar te kijken.

Als groep nemen ze afscheid.

James en Odin nemen dan afstand en kruipen samen op de bank.

Donald blijft liggen naast Mango 

                                                                             

En als Donald weg gaat gaan Dylan en Elwood  bij Mango liggen  en net of waken ze over zijn lichaam.

Dylan gaat weg en geeft Elwood de ruimte voor zijn verdriet

Elwood is gebroken, dat merken we. Heel lang blijft hij voor het lichaam van Mango liggen, zijn uitdrukking rond zijn snoet zegt genoeg

Odin en James ontwijken het lichaam van Mango, ze draaien er steeds bij weg.  We gaan de nacht in  en Mango zal zijn laatste nacht gewoon in huis liggen, daar waar hij zijn hele leven was. In de bijna 15 jaar is hij 2 weken niet bij ons geweest omdat hij in Wales was bij Pam voor een dekking en 1 nacht in Westerbork zonder ons, maar samen met buurmeisje Suzanne , omdat wij toen Odin ophaalden uit Denemarken. Voor de rest is hij geen nacht zonder ons geweest, op vreemde plekken sliep ik vaak naast zijn bench omdat hij anders niet wou slapen.

Zaterdag morgen bekijken de mannen het van een afstandje.

En dan toch zoeken zowel als Odin en James even een moment om toch dag te zeggen tegen hun vriend. 

Om half 1 beginnen wij aan onze laatste reis samen. De reis naar het crematorium, ik doe mijn groene broek, mijn veldjas aan en mijn Zweedse cap op. De kleding die ik altijd aan had als ik samen met Mango het veld in ging. Nog 1 keer til ik hem de bus in. De bus is leeg en Mango leg ik achterin. Een kleed leg ik over hem heen. Onze laatste reis samen gaat beginnen.

Vlak voor 1 uur til ik Mango het crematorium binnen. We leggen hem op de baar en nemen samen definitief afscheid. Alinda laat mij nog even alleen met Mango. ...

Een laatste knuffel, een laatste aai, nog 1 keer zijn geur opsnuiven..... dag grote vriend  Rust zacht.

Mango begint aan zijn laatste reis, een reis die hij zonder ons zal maken..................We verlaten de kamer. Nog 1 keer kijken we achterom en dan doe ik de deur dicht....

We stappen in de auto en huilen beide. Het is nu definitief . Een bijzondere reis ,die eigenlijk maar een half jaar zou duren, kwam nu ten einde. Een reis die ons heel Europa door heeft gebracht. Een reis die van een kleine Zweedse zuid vrucht, een Levende Legende maakte.  Een reis die we nooit weer zullen meemaken, Mango was uniek, in alles. Wij danken Monica en Hans in Zweden , Pam en Paul in Wales voor het vertrouwen dat zei in ons hadden om een half jaar op de kleine Mango te pasen.Wij danken Petra dat zij ons voorstelde aan Pam . We danken Pam en Paul voor het feit dat zij Mango ons de rest van zijn leven toevertrouwden. Wij danken iedereen die aan de zijlijn  heeft meegeleeft met de avonturen van Mango. Maar het meeste danken wij Mango dat wij bijna 15 jaar lang zijn trotse baasjes mochten zijn

Rust zacht Legend, dank voor je vriendschap, we zullen je nooit vergeten..............

Dylan, Elwood, Odin, Donald, James

Alind en Tjeerd.