Opeens gaat het fout met Dylan.

 Zomaar in eens leven we in een spannende tijd. Hadden we twee week terug nog een fantastische tijd met Dylan in Wales opeens is alles  nu anders. Vorige week merkten we al dat hij zo nu en dan misselijk was en zijn brok uitspuugde. Afgelopen weekend nog heerlijk genoten samen met de meute in de camper maar zondag merkten we dat hij steeds minder fit werd.  We hielden hem zo veel mogelijk uit de zon en lieten hem zo weinig mogelijk in spannen. Thuis gaan we gewoon op bed, de heren in de hal, allemaal een koekje voor het slapen gaan en Dylan kijkt me aan, was weer een mooi weekend baas.

Zondag avond voor het slapen gaan. Tot morgen baasje 

Maandag morgen kom ik beneden, de mannen de tuin in maar Dylan was niet zo snel, had moeite met opstaan en liep niet lekker. Ik blijf em observeren en zie hem strekken met zijn lijf, en bol gaan staan, ook met de kop tegen de muur of kastjes aan gaan staan, dit is niet goed.

alin zou vandaag beginnen bij haar nieuwe werk dus die vertrekt, ik meld me af en blijf thuis, ik vertrouw het niet en bel om 8 uur met de dierenarts voor een afspraak, 9 uur kan ik langs komen. Dylan gaat ondertussen op de deurmat liggen en blijft daar liggen, 

ik til hem zijn mand in en hij verroert geen spier. Elwood gaat direct vlak bij Dylan liggen.

En Charlie gaat aan de andere kant liggen, de mannen merken dat er iets goed fout is.

Rond kwart voor negen vertrek ik naar de dierenarts. Dylan wil niet lopen en zakt door zijn achterhand. ik leg hem met mand en al naast me op de bank in de bus. Hij beweegt zich niet.

Ik draag Dylan de praktijk binnen en de dierenarts assistent ziet ons aankomen, aan haar gezicht zie je al dat ze schrok hoe ik Dylan binnen bracht. Ik leg hem op de grond en wacht tot we naar de dierenarts kunnen. Dylan bewoog niet.......

Als de arts er is til ik Dylan de kamer binnen en leg hem op de tafel. De uitdrukking van de dierenarts is somber, dit ziet er niet goed uit zegt ze. We meten zijn temperatuur, 40 graden dus dat is koorts en een harde buik, weinig tot geen reflex reactie op de benen en het tandvlees kleurt niet terug na indrukken. De vooruitzichten zijn somber.. We maken een foto van zijn buik en darmen en daarop is een behoorlijke gasophoping te zien, een maagtorsie zou kunnen dan is de keus aan ons opereren met alle gevolgen van dien of ..... tja het laatste voor hem doen om verder lijden te besparen. Wel krijgt hij direct pijnstillers ingespoten en koorts verlagers. Er worden bloed monsters afgenomen en we besluiten om met een uur nog een foto te maken om te kijken wat de gasophoping doet.  Ik ga naar huis en zal gebeld worden met de uitslag......... wachten duurt dan lang en ik vrees het ergste helemaal na de woorden van de dierenarts.

Na een goed anderhalf uur wordt ik gebeld, de 2e foto sloot een eventuele maag torsie uit, de gasophoping in de darmen verplaatste zich en werd minder, wel had hij hele hoge ontstekingswaarden, zo hoog dat de meet apparatuur het haast niet aan kon. Ze hadden hem aan het infuus gelegd en ontstekingsremmers toegediend. Het enige wat we nu konden doen was duimen en hopen dat hij zich er door heen zou knokken. Na de middag kon ik met de praktijk bellen om te horen hoe het ging en hoe  verder.

als ik rond 1 uur bel krijg ik te horen dat Dylan weer liep, had een beetje eten gehad en de temperatuur was wat gezakt. Hij kreeg nog een infuus en met goed 2 uur mocht ik hem weer komen halen. Waar de hoge ontstekingswaarden weg kwamen was nog onduidelijk.

Om half vier wordt ik gebeld dat het infuus leeg is en dat ik kan komen, ik haast me naar de praktijk en mag Dylan zelf uit de bijkom kamer halen. Hij lag te slapen, een beetje wankel kwam hij met me mee. Lopend verlieten we de praktijk, zowel de arts als assistente waren er bij , dit hadden we vanmorgen echt niet meer kunnen denken, we dachten allemaal dat hij terplekke zou overlijden. Morgen vroeg moest hij weer komen voor controle en een medicatie shoot, de infuusinsteek lieten ze nog even zitten, moest het nodig zijn dat hij weer aan het infuus moest dan kon dat zo aangesloten worden

Heel anders reden we weer naar huis dan da we s ochtends gekomen waren

Thuis had ik al een kenneltje in de kamer gezet waar Dylan rustig in kon bijkomen zonder dat de rest hem lastig zou vallen

En dan zie je dit voor je ogen, hou het dan maar eens droog. Charlie en Cooper samen in de mand stijf tegen het kenneltje van Dylan aan. Zo mooi, zo bijzonder.

Na zijn slaapjes kijkt Dylan een stuk fitter de wereld in.

Als ik de voerbakken vul kijken ene paar bezorgde ogen mij aan, het komt wel goed met opa toch ??

Als de zon weg zakt maak ik even een klein loopje met Dylan even de beentjes strekken, ij had het warm en hijgde heel veel

Het is tijd om te gaan slapen, we overleggen wat te doen. Dylan in de kamer en ik op de bank, of Dylan gewoon in de hal bij de rest en de jongsten dan maar even een nacht in de bench zodat ze niet stiekem aan zijn infuus insteek gaan trekken. Het wordt het laatste. Eerst nog even temperaturen en wat voer erin. de temperatuur was geen koorts maar een licht verhoging

                                             

De nacht gaat goed, een paar keer kijk ik van boven naar beneden en zie dat Dylan rustig slaapt, s morgens is hij dan ook redelijk fit. Drinkt goed maar eet slecht, het zal een bloedhete dag worden dus in huis staan de blowers vol te draaien en alle gordijnen en deuren zitten dicht om het zo koel mogelijk te houden.

24 uur na maandag rijden we dus weer naar de dierenarts. Dylan zit naast me, een heel ander beeld dan de ochtend ervoor.

hij krijgt zijn medicatie ingespoten en het infuus gaat eruit. Thuis hem zo rustig mogelijk proberen te houden. En woensdag ochtend nogmaals langs komen De kennel was zijn plekje en Cooper lag ervoor.

Ik heb hem de hele dag onder toezicht en hij heeft het warm, in de loop van de dag stijgt zijn temperatuur weer wat. De andere heren zijn zo lief voor Dylan

Ze kennen elkaar nog maar zo kort, maar zo bijzonder hoe hun band al is.

S avonds staat er een wit kopje naast me, krijg ik ook koek baas ? 

Eten is echt een dingetje, maar tja als je de laatste tijd misselijk was na het eten dan is het ook niet vreemd. we proberen diverse dingen zodat er toch wat in komt.

Woensdag ging alin met hem naar de dierenarts, zijn laatste vloeibare medicatie shoot, vanaf nu krijgt hij een serie pillen en na die kuur kijken hoe het dan gaat. Woensdag avond stond hij voor het eerst weer op zijn achterpoten naast mijn stoel, iets wat eigenlijk zo gewoon was, hoe blij kun ja daar nu dan mee zijn.

Zijn temperaturen zijn nu weer gewoon, de oogjes stralen weer wat meer rust uit.

Donderdag, steeds vaker komt hij even buurten om wat lekkers, zijn eigen eten is nog steeds een drama, maar als wij koek of chips hebben staat hij voor aan.  Een plakje boterham worst, een stukje leverworst, het is eigenlijk niet voor hun maar nu om wat in zijn maag te krijgen grijp je alles aan wat er maar in wil.

En dan is daar de oude meester weer, de jeugd een lesje schooien geven. Het zijn van die momenten dat je merkt dat de oude dDylan langzaam weer terug komt, kleine stapjes maar elk stapje vooruit is er 1.

Ja jongens goed opgelet deze les.

Ook Fred, onze logee hond, merkt aan alles dat het anders is in de meute, hij is ook vaak bij Dylan , even chekken hoe het gaat met de oude man.

En dan vandaag, vrijdag, de eerste dag deze week dat wij beiden  aan het werk waren. Ik hou de heren via de camera in de gaten en tussen de middag kom ik even thuis om Cooper te voeren en uit te laten en Dylan te voorzien van zijn medicatie. De hele dag is hij mooi rustig tussen de heren. Lekker slapen en bij komen. Vanavond maakte ik onderstaande foto, een plaatje waarvan ik maandag niet had kunnen denken deze op vrijdag nog te kunnen maken.

De oude baas weer stralend tussen zijn meute.

We zijn er nog niet, we lijken op de goede weg te zijn maar blijven alles in de gaten houden, hopelijk komt zijn eetlust van zijn eigen voer dit weekend weer terug en kunne  we volgende week zeggen ja hij heeft zich er door heen geknokt. We blijven duimen.