Opnieuw prachtige bergmeertjes aan de voet van de bergen, hier Llyn Gwynant.
Geregeld even stoppen om de prachtige omgeving in je op te nemen.
Het uitkijkpunt bij mount Snowdon, de reus zelf gaat schuil in de dikke mist.
Over de rechter schouder van Alinda is een klein stukje te zien van Snowdon.
Via de Pass of Llanberis dalen we af. Wow in 1 woord adembenemend. Kaarsrechte bergwanden links en rechts. Kale rotsen met her en der een plukje heide en een woest stromend riviertje. Je stapt een andere tijd binnen.
We rijden door en komen in Llanberis van hieruit vertrekt de Snowdown railway. Je merkt het commercieele in deze plaats. Souvenier winkels , betaald parkeren en heel veel mensen die een uitstapje maken met de trein naar boven. We blijven rijden en komen in Bangor, in eens ben je uit de bergen en is het landschap veranderd in een licht glooiend geheel, een heel hard contrast. Via Bethesda duiken we de bergen weer in. Ook is duidelijk hoe het weer hier veranderd, was het bij Snowdon grijs,koud, winderig en mistig, bij Bangor was het stralend zonnig, en warm en hier bij Bethesda spoelt het weer van de regen en is het weer mistig, dat alles binnen 40 kilometer. Bij Pont Cyfing draaien we weer af richting mount Snowdon. Parkeren en het vinden van een geschikt wandelplekje is hier moeilijk merken we. Uiteindelijk vinden we bij Caflwyn een geschikte parkeerplaats en een wandelroute. Op de borden staat aangegeven dat het een glooiende wandeling zal zin. Nou dat hebben we geweten, vanaf de eerste meters ging het al stijl omhoog.
Het werd maar steiler en rotsachtiger. Ik neem Dylan over van Alinda zodat zei alleen nog Michael aan de gordel heeft.Het uitzicht onderweg is fantastisch maar een glooiende wandeling..... nee dat was het echt niet.
Hoger en hoger klauteren we, over stenen en tussen manshoge varens. De heren vonden het super.
We bleven maar klimmen, hier was een doorsteek gemaakt in een muurtje, iets verder op moesten we er met een trapje overheen. De heren klauterden zelf het trapje op en af een fantastisch gezicht.
We komen op een punt dat we besluiten om terug te keren, het weer veranderd en het terrein wordt steeds ruwer. Op ongelukken zitten we niet te wachten hier.
Afdalen is nog meer oppassen dan klimmen. Je stapt zo mis met alle gevolgen van dien.
Vier honden trekken mij naar beneden, ik moest de rem er goed ophouden. Als er dan ook nog een paar schapen uit de varens komen moet ik echt goed in de ankers. Veilig komen we uiteindelijk weer beneden, wel drijfnat van het zweet want ook de afdaling was behoorlijk pittig.
We rijden terug naar de tent waar we allemaal al snel in een diep slaap vallen. Inmiddels is de wind grotendeels gaan liggen. Hopelijk wordt de komende nacht een rustige.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten